Bir bayram sabahıydı, camideydi mü’minler.
İmam vaaz ediyor, cem’at onu dinliyor.
Ayağa kalktı herkes, alınmıştı tekbirler.
Namaz bitmiş sonunda, herkes bayramlaşıyor.

Köşede ortayaşlı biri tüm hareketsiz.
Sanki hayat tükenmiş, dizüstü çökmüş sessiz.
Tüm başlar döndü ona, bakıyorlar dikkatli.
Her ağızdan bir sözcük, acep nedir bu hali.

Gidip uyarmak için, dokundular omzuna.
Düştü cansız bedeni, köşe çarptı başına.
Pek de pejmurde idi, bayram için üst başı.
Düşünce çarpmış herhal, yarılmıştı sağ kaşı.

Daha otuzundaydı, ölenin adı Mehmet.
Kapıda bekliyordu, beş yaşındaydı Ahmet.
Söz vemişti oğluna, bayramlık almak için.
Bayram üstü atıldı, Mehmet işten ne için.

Eskiydi elbisesi, küçülmüştü iyice.
Düşünüyordu Mehmet, bayramda olsun diye.
Sormuştu ümit ile, sevinçle babasına.
Olumsuz cevapla yaş doldu göz karasına.

İçine oturmuştu, oğlunun üzgün hali.
Düşünüyordu Mehmet, ne olacak bu hali.
Öylesine yer etmiş yüreğine Mehmet’in.
Yüreğine inmişti hali oğlu Ahmet’in.

Düşünürken camide, kaldı o an nefessiz.
Ruhunu teslim etti, orada Mehmet sessiz.
Ahmet’çik koştu geldi, feryat ile içeri.
Görünce babasını, yaşla doldu gözleri.

Hıçkırarak ağlıyor, hadi baba gidelim.
Kalk hadi bekliyor, annem ve kardeşlerim.
Bir haksızlık yüzünden, söndü yine bir ocak.
Söyleyin! haksızlara; kim! kim hesap soracak!

TURANİ der; bitsin zulm, kimseye vermez fayda.
İyiliğin ecrini, verir mutlaka HÜDA.

---------------------------TURANİ 18/09/2008