madem ki varız...
öyleyse bilmeliyiz.

sükutun kutlu eli değince elimize
hevesin bin bir rengine müptela hayatlarımız
yüreklerimizde bin bir arzu
akıp giden zamanın her renginden
ayrı desenlerin alnımıza nasıl çizildiğini bilmeliyiz

sonsuzluğun kokusunu almakta zorlanıyor dimağlarımız
boş hayaller gibi savruk gönüller
kumlara çizdiğimiz emellere dair resimler
fırtınalara uğramakta
hakikatin hayale
gerçeğin masala nasıl döndüğünü bilmeliyiz

hep bir arzu içimizde
hep bir ihtiras
saldırmakta isteklerimiz dört bir yana
batıl tasavvurların ağına düşmekteyiz
bu ne vahşi çağdır böyle
duygularımızı sersefil eyleyen
bu ne zamandır ki
gül fidanları kırık
nicedir gülistanların nasıl harap olduğunu bilmeliyiz

ıslık çalarak oluşturmaya çalıştıkları o bayat rüzgara
ne zaman yenildik
hiçbir zaman aşikar olanı küçük göremezsin
okuyan adamın satır satır heyecanıyla aynıydı
cennet zeytinleri
bağrına bastığı evladını
son nefesini vermesin diye
dua olmaya koşan annelerin
omuzlarımızda nasıl ağladığını bilmeliyiz

hani insanlığın ümidi olacaktık
ne oldu bize
ilişkilerimiz sanallaştı
sevgilerimiz yapaylaştı
davranışlarımız sahiciliğini yitirdi
sözün değerini yitirdik
güç tutkusu çizdi yollarımızı
billur sular gibi akan insanlığın
fıtratına tortuların nasıl bulaştığını bilmeliyiz

gelin görün ki
ümidimizi de hoyratça tükettik
hayatımıza hakim olan yapaylıkları
dilimizin kirletilmesine göz yumduk
öyle ya
eğer zulüm bir şeyi ona ait olmayan yere koymaksa
insanın sahte ilahlara gönlünde nasıl yer verdiğini bilmeliyiz

zulmün en hakikisi değil midir
zulüm haksızlık etmek demekse
en büyük zulüm
insanın kendisini yaratan Rabbine nankörlük etmesi değil midir
Rabbinin hakkını başkasına vermesi değil midir

cehennem mahşerinde kanat çırpıyor çocuklar
dünya ışıklarına gözlerini kapatıyorlar
biz burada değil miydik o zamanlar
o vakitlerde kimsenin yanında değil miydik
sahipsiz bir yerde
ıssızdık
habersizdik öyle mi

kucağımız bu yüzden boş
irili ufaklı sevimsiz düşünceleri dolaştırıp durduk
dudaklarımıza
sesimiz bu yüzden yok
biz bu yüzden yok gibiyiz

yoklukların kenarında bir dünya
öylece çoğaltıyor kendini
öylece büyüyor ve sonra kayboluyor
küçük denecek yaşta ne varsa yürüyor içimize
cılız sesiyle
tenhada kalmış bir kalbe iyice yerleşiyor
sinemiz de nasıl derin yaralar açtığını bilmeliyiz

redfer