Kalbim
Islak kaldırımlarda
Damlaları sayıyordu
Sönmeye yüz tutmuş
Bir odun ateşinde
Kararan gölgeler vardı
Ritmini yavaş yavaş düşüren
Herhangi bir çalgının
Uzaklara götüren melodisinden
Tane tane düşerken gökyüzünden
Pişmanlıklar....
Beni benden alıyordu

Yaşamın en can alıcı yapıtları için
Son saniyelerini veriyordu Kalbim.

Ben.,
Upuzun yatıyordum.. Uzaklarda
Kalbim sönüyordu
Yağmurun vedası gibi
Gittiğini belli etmeden


Tüm yaşanacaklar
Ve yaşanmaktan vazgeçilen
Tüm hayaller
Bembayaz bulutlar gibi dağılıyordu
Gözlerim ağlıyordu
Farkında değilmişim gibi yapıyordum
Yağmurlar bahanemdi
Zaman kum gibi akıyordu

Kalbim
Bir mum gibi
Gecenin ortasında
Sessizce ve usulcacık
Yok olup gitmenin
Pişmanlığıyla gökyüzüne uzuyordu
Kimseler yoktu
Mumların çalıştığı
Karanlık odaların köşesinde
Gölgelerden başka
Kimseler yoktu
İçinden pişmanlık akan
Gölgeler,
Gözleriyle beni kesiyordu.
Yok olup gitmenin Pişmanlığıyla
Bakıyordum gözlerine gölgelerin..
Kimseler yoktu!
Ben ve pişmanlıklarım haricinde,
Ve içinde yada dışında dünyanın
Ve de tanrı, sevgi ve şeytan!!
Kimseler yoktu.
Tüm günahlardan ayrılmıştık
Karanlık pişmanlıklarla dolu
İçinde odanın

Odanın pencereleri karanlıktı
Gölgeler yavaşça üzerime geliyordu
Kalbim aynı hızda sönüyordu
Korku karanlıktan sıyrılmıştı
Karanlık korkudan önde geliyordu
Biliyordum. Tuhaf bir ürpertiyle
yaşadığım duygu
Pişmanlıktı...
Pişman gözlerle bakıyordum
Karanlık gölgelerin
Arkasındaki gözlere
Gözler..
Karanlık gölgelerin arasından çıkan
Zehirli engereğin
Şeytani bakışlarıyla doluydu

Kalbimm
Nasıl desem
Kalbimm
Boğuluyordu!!
Boğulan birini görenler
Yada yaşamın derinliğinden
Kendini alamayanlar
İyi tanırlar..
Kalbim Boğuluyordu!
Kalbim boğuluyordu!!
Mumların sonu karanlıktı
İkimizin de sonu
Karanlıktı..