"Erkeğin kalbi de gözyaşı kadar ağırdır; acı taştığında ne göz dayanır ne yürek."

İçimden ağlamak geliyor, ağlayamıyorum.
Sanki hüzün bir duvar, yıkamıyorum.
Ne zaman dertlere dalsam,
İçimdeki fırtınayı susturamıyorum.

Ağlamak kötü bir şey mi, neden saklanır?
"Erkekler ağlamaz" diyorlar, bu nasıl kuraldır?
İçimdeki acılar taşsa da dışarı,
Gözyaşı insanın yüreğine ilaçtır.

Kim demiş erkekler ağlamaz diye?
Bal gibi ağlar, acıyı gizleyemem.
Duygular taşarsa yürekten dışarı,
Gözyaşım akar, ben bunu inkâr edemem.

Hem de katıla katıla ağlar insan,
Duyguların yükü ağır, taşıyamazsın.
Hem de sarsıla sarsıla çıkar içten,
Kendini kaybedip derinlere dalarsın.

Beni perişan eden düşünceler,
Gözlerimde birikmiş hüzünde gezer.
Acılarla yüklü, bitmez bu yollar,
Yüreğim yastadır, sarar sessiz geceler.

Acı verir yaralı bir ceylan,
Paslı gözyaşları dökülmez, susar.
Gözler ıslanmadıkça geçmez bu dert,
Kalp yanar, içi olası bir mezar.

Ben bu yargıyı yıkıyorum
Ve bağıra çağıra ağlıyorum.
Her bir gözyaşımla
İçimde biriken acıları döküyorum.

Öyle bakıp durma gözlerime,
Suçlama beni, kalbim yanar.
Düşlerim derin, bir nehir gibi,
Aşkla yüklü yüreğim ağlar.

Zamansız koptu fırtına,
Ecelsiz geldi ölüm, sükûnetle.
Dolu vurgunu çiçekler gibi
Kırdı kalbimi, bıraktı derin izlerle.

Halil Kumcu
28 Eylül 2024 / Cumartesi / Bartın