"Yalnızlık, insanın kendi zindanında kendine kelepçe vurmasıdır."

Derin bir yalnızlık çöreklendi içime,
Sessizliğin içinde kırıldı düşlerim.
Kabuk tutmaz yaralarım döküldü dile,
Bir nefeste kayboldu tüm gülüşlerim.

Kör kuyular gibi yankılandı içimde,
Sızıntısı kapımı çaldı her gece.
Bir heceyle savurdu bütün geçmişimi,
Sensizlik kırdı, geçirdi beni sessizce.

Kim kimdir belli değil; düşler yitik ve solgun.
Bu yürek acısı koyuyor insana.
Sırtımdaki yükü taşır içimdeki dalgalara,
Yüzüstü bıraktı beni acımasız dünya.

Güvendiğim dağlara kar yağarken,
Acı dolu bir yaraya kalbim kanar.
Çıtı çıkmıyor kör yalnızlığımın,
Yangın bacası dumanı her tarafı sarar.

Kemirir bedenimi,
Kendi kendime yazdığım mektuplar.
Tekrar tekrar bir tokat gibi iner yüzüme,
Dönüp dönüp okuduğum satırlar.

Kolum kanadım kırık işte,
Yalnızlık soğuk bir dert içimde.
Vuslatın bestesi ruhumda bir esinti,
Zihnimin yazgısı karanlık her yerde.

O kadar ki, gün gelir yalnızlık bir zindan olur,
Canımdan can gider.
Ağır ağır çıktığın merdivenlerde,
Her basamakta düğümlenir boğazıma eski albümler.

Halil Kumcu
25 Eylül 2024 / Çarşamba / Bartın