Çöllerin çılgın susuzluğu dudağımda
Sensizliğin kavrulduğu şu kalbime
Issız geceler sardı her bir köşeleri
Kopkoyu siyahdı renkler, şafaklara sığındı
Düşlerim korkularla kucaklaştı
Ayrılığının tutuştuğu gönlümde
Artık bahar rüzgarları serinletmiyor nedendir

Yağmurlar hangi iklimlere göç etti
Saçlarım dağınıksa, rüzgarlar sert eserse
Sanmaki iklimlerden senin mevsimlerinin eseri bu
O uzak kilometreleri ben koymadım aramıza
Nereden bilecektin sen o soğuk kış sabahlarında
Kaldırımlarda donan karların nasıl oluştuğunu
Frankfurt otobüslerinin saat onbir beşte kalktığını
Aç ve bitkin yetiştiğim saatimi - bir çay bile
İçmeye vaktim olmadığını
İşte bu günler unutturacakken çektiklerimizi
Daha da beter vurdu zalimlerin kararı bizi

İnsanların her yaşta neler düşündüğünü hep merak ettim
Hayat takviminden senden ayrı zamanları sildi de
Sana verilen kararlarla... ben ne kaybettim ?
Sen ne kaybettin... saymadım gözümden düşen yaşları
Bazen soğuk kaldırım taşlarına çöküp ağladığımı
Telefondaki sesini duyup da dayanamadığımı
Mektuplarımın romanlaştığını senin için yazmaktan
Bıraktım kendimi karanlıklara
Artık gülmek nerede kaldı
Nefes almak bile hazine bana
Beklediğim zamanlarda

Yüreğime taşısan kaybettiğim zamanlarımı
Gülen gözlerimi, baharlarımı, yazlarımı
Geri getirsen gidenleri
Günler karanlıklara gömüldü bir bir
Geçmiş anılarım olacak bundan böyle
Tek tesellim
İçinde yaşadığım tatlı rüyalar
Hiç bitmeyecek sanmıştım
Oysa rüyalar hep sabah dönüşü bitermiş
Bizim rüyalarımız
Akşam dönüşü bitti


Günay Koçak

17. 08. 2024