Kırık dökük hayallerle dolu bu şehirde,
Kendime kaçarken, sana rastladım.
Seninle karşılaşırken, ben kendimden kaçtım.
Çer çöpümün içinde mercan çiçekleri sevgili,
Yalnız sana baş kaldırdı.
Seni onlara sustukça harlandılar,
Beni sustukça horladılar.
Seni sevmek en büyük baş kaldırı,
Bir ihtilaldi bin ihtimalle sevebilmen beni.
Ben senin beni sevebilme ihtimaline tüküreyim sevgili.

Sen, kalbimi Vezüv’e çeviren,
Geçmişe inat küle döndüren.
Gece gündüz sensizliğe küfrettiren,
Tortul tabakalarımdan Toroslar’ı yaratan sevgili.
Kuzeyden güneye birbirine bağlı yedi gölümü kuruttun,
Tarihin sıfır noktasında yeni bir tarih yazdırdın.
Aşkım elmas, yakut, zümrütken,
Oduna çevirdin.
Yeraltım zenginken, üstünde fukara ettin.
Ben senin beni sevebilme ihtimaline tüküreyim sevgili.

Truva misali sızdın kalbime, fark etmedim bile,
Damarlarımda dolaştın inlete inlete.
Kırık kalemle kırk kilide yazdığım her şiirde,
Ellerim titredi adını yazarken sevgili.
Dudaklarım kurudu, seni söylerken.
Anasonlu üzüm gibi burnumda tüterken,
Eros’un okunu pazara çıkardın,
Hasretliğin sonunu mezara taşıdın.
Venüs misali tersime döndürdün.
Ben senin beni sevebilme ihtimaline tüküreyim sevgili.