Hava kararıyor zihnim gibi
kar var üstelik
zihnim siyah.
Okuduğum kitabı çekip aldı pencere
Cama sürükletti beni bu göz aklaştırıcı gösteriye.
Çekti
elleriyle
sadece elleriyle
soğuk sıcaklığa göstermeyle.

Bir iki derken hiçbirini izleyemedim
Karlar sahipsizdir ve oldukça asi.
Asi benim.
Dünyanın kirlerini yok ettiği için mi sevimli?
Sahipsizsin.
Yoksa çocukların yüzüne ve kalbine mutluluk rüzgarlari estirdigi için mi?
Kimsesizsin.
Belkide yeryüzünü temizlediği içindir.
Suyla boğmak için
Kimseyi hiç kimseyi
Sahipsiz sahipliliği.
Soğuk soğuk esiyor bitmeyen melankolim
Küçükken sevmezdim kar neden yağar ki?
Şimdi üşümeyi sevmiyorum zayıfım çünkü.
Hep sıcak olsa üşümeyide özleriz değil mi.
Neyse bukadar dır dır yeter
Başım ağrıyor bu her şeyden beter
Düşsem karlara gömseler beni
Binlerce yüzlerce kar taneleri
sevsem sevgiye boğulsam
Seyrederdim belki bir kar tanesini
Nasıl iniyor nasıl dokunmuyor kimseye kimselere.
Hiç ağırda değiller onlarında sevmeyeni var
sıcacık güneş.
Her şeyin bir vakti var tutsun elimden bir sıcak.
En iyisidir ânı vaktinde yaşamak.
Kimseyle, kimseyken, kimsesizken.

8.1.2017