Gece yarılarına asıldı göz bebeklerim
Saçlarımdan tutup tutup acılara asıyorlar.
Düşlerimin dalıyorken derinliklerine
Anılar beynimi kemiriyorlar
Yaşamak bu denli zor değildi eskiden
Hıçkırıklar sararken yalnız gecelerimi
Duyuyormusun beni , yüreğin benimle mi?
Sabırlar diliyorum bitse bu ayrılık diye.

Seni düşlerimde bile yitirmedim
Ne denli acılara sarılırsam sarılayım.
Pembe bir Sonbahar akşamı gözlerimden
Ayrılık döküldü...
Bir sen kaldın içimde söküp atamadığım
Oysa ne hayallerim vardı seninle başka iklimlerde
Yalnızlığımın acıları yüreğimi delik deşik ediyor...
Sen de olmasan ; yüreğimdeki baharlar hazana döner.

Şimdi acılarla savaşıyorum
Ellerimde tükeniyor kalemler gece yarıları
Sana anlatamadım, düşüncelerim Sonbahardı.
Sonra aşılması güç karlı dağlar girdi aramıza
Buz tuttu gözlerim , dondu göz yaşlarım.
Sana giden yollarım ne uzunmuş , ne sarp !
Ne çokmuş sana olan ihtiyacım...
Dudaklarımda hasret şarkılarımız hiç susmuyor.

Mektup yazsam çağırsam birtanem gelirmisin
Kabuslar içindedir bilesin , sensiz geçen her gecem.
Yokluğunun acılarını kalem bile çekemiyor artık !
Bu çekilmez şehre senin için katlanıyorum
Boşuna değil hasretini çekişim
Kördüğüm olmuşum seninle, aşkınla bil / sen !
Çözüldükçe daha çok düğümleniyor sevgin içimde
Aş dağları... gel !.. desem gelirmisin sevgilim ?


Günay Koçak

23. 07. 2024