Bu akşam bir başka düş’e yolculuk etsem diye
Açtım albümleri maziyi şiir yaptım yine
Bir şarkı eşliğinde beni avutmak için
Daldım resimler içindeki anılara şöyle bir
Şarkılar dokunur oldu sancılı yüreğime
Samyeli esiyordu, sonbahar gelmeden pencerede

Ne olur
Dedim, şuramda uyuyan gözlerine
N’OLUR
Bırak herşey yerli yerinde kalsın
Uyandırmayalım sessiz çığlıklarını mazinin
Şarkılar hep böyle
En içli yerinde uzasın uzasın
Silinsin hüzünler akşamlarımızdan
Desemde
Ellerim resmine sarılmış bulutlar indi gözlerime
Yaşamak yorgun bir gece gibi sırıtır karşımda
Bu gece düşlerime beden acılarım sarıldı
Karanlığın içinde boğuşuyorum üzerime gelen
Korkulu kabuslarla
Ve uzun bir gece yine, dinmeyen yalnızlığımla

Yorgun gecelerde sarılırken umutlara
Çocuklar görüyorum çamurlar içinde
Gözlerimden ıslak bulutlar dökülüyor
Sancılar yıkanıyor içimde
Ellerim şiirlere gidiyor

Şimdi karanlık bir gece bağırıyor yalnızlığımı
Sellerce büyüyor yağmurlarım
Ayrılık yükü plaklar dönüyor yürek odalarımda
Karanlığın damarlarından akarken sancılarım
Gidişinin resimlerini çiziyor gözlerim ufuklara
Hangi pencereden baksam gözlerin
Hangi duvarlara dayansam yıkılıyor
Gökyüzüne dalıyorken gözlerim
Şafaklara koşarken umutlarımın mavi atları
İçimde dinamitler patlıyor

Hiç bir dost eli sarmıyor yaramı
Üstelik bitiriyor gücümü haset bakışları
Ben kendi yaramı çalışırken sarmaya
Vurdukça vuruyorum
Yalnızlığımı gecenin kaldırımlarına
Tüm şiirlerimi yokluğuna çığlıklıyorum
Bir şarkı sesleniyor uzaklardan
Acılı biri sanıyorum... benim gibi sancılı
Bir şarkı ki tam gecenin orta yerinde
Umutlarımı dağıtıyorum yıldızlara

Ve, Fırat’la Dicle arası anılar mezopotamya’sında
Durup durup topluyorum heybeme
Ellerimizdeki unutmadığımız masalımızdaki mutlulukları
Hep aynı şarkıyı mırıldanıyor yağmurlar
Bak ; bir gazel , bir ağıt gibi
Böyle yaşamak !
Nakaratlarında hep acılar , acılar
Bense senden uzak, sayarken mevsimleri
Bir başıma kanıyorum
Gecelerin koynunda

Günay Koçak

22. 07. 2024