Her gün çalış et
Tükenirse bu yetenek
Yazmayı dahi siktir et
Riyakar heves
İtaatkar çile
Beynimin nöronları kapanırsa bir kere
Bırakırım şiir yazmayı, gömerim dikim atölyesine
Yeraltında kibir katsayın yükselirse
Koşarsın hırsının peşinden, gözünü kör edene dek
Bir tılsım gerek
Söndüyse gönlünün en narin yerine iliştirdiğin istek
Alamazsın nefes, öldürdüyse vesvese
Yaşarsın bir ceset gibi
İlerlemek için göster bana bir sebep
Halvetim vakitlice, eksik değilim hayalleten
Her düşüncem olur mu esef?
Çürüyen serbaz çeker her şeyi sineye
Emsalsiz bir elmas gibiyim, yerin en dibinde
Gizlenmişim bir evsinde
Talihimi arıyorum, düşürebilirsem tüfeğimle

Yollarım kasis hep, zehri çek ciğerlerine eski bir kilisenin eşiğinde (eski bir kilise de)
Hayalleri dumura uğramış bir nesil, çöküntü içinde (sıkıntı içimde)
Bir sahilde hafif esintiyle yürürken, umudu zuhur ederim zihnimde (zihnimde)
Bin kere söyledim ve hala söylüyorum vazgeçmedim hiçbir şeyden (ve hiç kimseden)

Serbest stil, tüm hareketlerimiz
Kafamızın dikine gideriz
Beslendiğimiz bir şey yok
Sadece karanlığı biliriz
Seni ciğersiz, anca duvarın dibine işersin
Ellerinle oğlun yaşındakileri zehirlersin
Yine boşuna çıkmadı şüpheli düşüncelerim
Hasedin adresi, komik nefretiniz
Dürüstlük üzerine kurulu tüm niyetimiz
Matemin mevsimiyiz
Dürüldü çoktan merhametin defteri
Kurtaramaz adaletin kalemi
Kırdıysa hakim, idam sehpasında düşlerimiz
Bir sokakta bıraktım gülüşlerimi
Ama hayat bitmedi
Koskoca evrende hapisiz
Duyulsun artık sesimiz