Günün birinde, elinize “Nazım’ın eliyle çizdiği kendi portresi” geçerse ne yaparsınız? Bunu düşünmek bile benim için düş iken; Ben Balaban’dan emanet aldığım bu resmi 1 gün-bir gece evimde konakladım ve onun ağzından da şu anıyı gerçekten duydum;
“Bursa Cezaevi’nin berber dükkanında saç kesiyordum. Usta’m geldi, koltuğa oturdu. Ben keserken ve onunla sohpet ederken, aniden ayağa kalktı ve geriye dönüp duvarda asılı duran benim suluboya bir resmime baktı. Demek ki aynadan görmüştü;
“Bu resim kimin?”
Benim.”
Hiçbirşey söylemeden sırtını bana dönüp gitti. Usta’yı kızdırdığımı sandım ve utandım.
Kısa bir süre sonra kucağında boyaları, fırçaları,tuvalleri ve resim kağıtlarıyla geldi ve hepsini bana verirken son sözü;
“Bak Balaban! Ben artık resim yapmayacağım, sende sakın şiir yazmaya çalışma!” oldu."