....
henüz çatlamamış bir nüveydi
suyun sunmadığı toprağın kavrayamadığı
bir kün öncesiydi sessizliğin
bir yalnızlığın anatomisi


bir zemin senfonisiydi
yontulmuş ömrünün son kalanı
yakasına takılan bir ödünç nişanı
kesik bir başak gibi üzgündü gözleri

gün ağrısı çekiyordu
önünde diz çöküp yalvarıyordu
kaç bahar gelip geçmişti ömründen
alnından öperek uyanamıyordu hiç sabahın
kıyasıya kaybettiği savaşın
en müstakbel sanrısıydı


içindeki bedevi yangını hiç bilmedi
içinden kör bir kar kervanı geçti

toprağın namusuydu çıplaklığı

bütün sıfatlarının yok sayıldığı
derbeder bir cümleydi şimdi
hiç yaşamamış hiç yaşanmamıştı
ne anıları vardı hatırlayacak
ne de sırlarını döken bir sağanağı
doğumundan başka hiçbir rüyası olmayan
tekil bir düşün artığıydı

bir gölün durgunluğunu taşıdı gözleri
ve bir camın donukluğunu
ne yeşilinden haberi vardı çağın ne de sarısından


ne acısını filizleyebildi
ne de kokusuzluğunu değiştirebildi
hiçbir iz bırakmadan çekip gitti
,
,


_boran