ben seni
seni bekleyişlerimden tanırım
ayın geceye karışma öncesinde
hayalin gerçeğe, gerçeğin düşe geçişinde
yüreğime taktığın ters kelepçelerle
bak şimdi göz gözeyiz
kız kulesinin önünde
hava serin
hafiften bir rüzgar
yağmur çiseliyor
ben seni
aklıma düşüşlerinden tanırım

ben en çok
seni beklemenin ihtimallerini sevdim
saçının telinde yıldızlar taşıyan kadın
sen varsın
her beklemenin renginde
hep burdayım
hadi gel
ne olursun
mahkum ediyorum kendimi
seni beklemeye
gök yarılsa da
tufanlar kopsa da
güneşin doğuşunu bekler gibi
bekliyorum

ben en çok
seni beklerken sevdim
bekledim uzun geceler
uzun günler boyunca
neşeli baharlar
doygun yazlar
yorgun sonbaharlar
soğuk kışlar boyunca
uzun, çok uzun yıllar boyunca

ben en çok
seni bekledim
kaç yıllar geçti bu şehirde
kaç insan öldü
kaç insan doğdu
kaç ihanet, kaç aşk yaşandı
kaç bayram, kaç hasat, kaç düğün oldu
seni beklerken

ben sadece
seni bekledim
ben zaten kendimi güneşin doğuşuna mahkum etmişim
ben bu şehirde hep sana şiirler yazdım
ayrıldığın günden beri
nasıl bir şiir oldun
bir gel de gör
yaşa seni, oku seni anla seni
her mayıs gecesi
boş sahillerde
ya da bomboş caddelerin kaldırımlarında
ay gibi doldun içime
sonra bir masal meleği gibi
seni sevdiğim gibi sevdim beklemeyi
sensiz zamanın en doğru saatinde
belki biz değildik zamanın kendisiydi
beklerken yaşanan

ben en çok
mektuplarını beklemeyi sevdim
kaç mektup yazdın
kaç mektupta bir tek satır dahi ben yoktum
bir tek satırda yoktu bir selamın
mevsimler değişti
günler ,aylar geçti
umutla bekledim
belki senden bir selam gelir diye

ben seni en çok
seni bekleyişlerimde severim
belki merak edersin
ben iyiyim
kaldırımlar şehir cadde
gece yağmurları iyi
beş vakit yirmi dört saat
büyük ölçüde iyilik var bu şehirde
sensizlikten kalma

ben
ben en çok
seni bekledim
ben güzel günlerin geleceğini bekledim
ve beklerken yaşlandım
dizimde takat kalmadı
saçlarım kederli bulutlar gibi ağardı
gözlerimin feri söndü
bir tek umudum tükenmedi
ben beklerken seni

ben en çok seni bekledim
seni beklerken umudumu yitirmedim
inancım her gölgelendiğinde sen göründün bana
rüyamda göründün
düşümde göründün
serapa göründün
umudum tazelendi hep
ve bekle dedin
ve ben bekledim seni hep

ben en çok
seni beklerken üşüdüm
şimdi çok üşüyorum
şimdi esen rüzgar üşütüyor tenimi
şimdi yağan yağmurlar ıslatıyor saçlarımı
şimdi üşüşen karlar dokunuyor yüzüme
şimdi zemherilerin ayazıyla vurgunum
biliyorum seni bekleyişim bitmedi
biliyorum ellerimiz olmasa da
ruhlarımız kavuşacak

ben seni
seni bekleyişlerimden bilirim
hani gelecektin bu yaz
şimdi söyle bana
sahiden geldin mi
sahiden bu şehre uğradın mı
bende saklı o sırları
bende kalan izleri aradın mı
yoksa bu kente gelmedin mi hiç
benden mahsul hayalleri bulmaya
sahiden aşk olsun sana

ben seni
seni bekleyişlerimden tanırım
kime aldandın
kime kandın giderken
yoksa boşuna mı yaşadık onca vakti
boşuna mıydı onca sevmeler
boşuna mıydı onca aşk sözcükleri
yoksa sen
yoksa sen yok muydun
yoksa boşuna mı geçti bunca bekleyiş
yoksa boşuna mı geçti bunca ömür
yoksa ben boşuna mı sevdim
yoksa ben…

bekleyişlerimde
olmasaydın keşke
dağların eteklerinden sessizliğe akan nehirlerde
sonra akşamüstleri
gözlerimin önünden trenlerin geçişinde
buz tutmuş zemheride
beklerken donmuş bir yürek
olmasaydın
giden sen olamasaydın keşke
ben seni hiç
beklemeseydim


redfer