oysa her şey gözümün önünde cereyan etmişti
ne kadar da safmışım
gün doğmuş, ay batmış, yıldızlar parlamış hiç umursamadım
yağmur yağmış, fırtına çıkmış, rüzgar esmiş hiç fark etmedim
hoyratça harcadıklarımı
arıyorum
bulana aşk olsun

her şey vaktinde güzeldi
gülü istedim dikenine katlanamadım
kırgınlığa da ne gerek var
insan sevdiğine kırılır dedim
hep kırılan ben oldum
oysa etrafımda ne kadar çok insan vardı
bir zamanlar
tanıdık, tanımadık, eş, dost, akraba…

her başları sıkıştığında koştukları ben
hiç mi hatırlanmam
hiç mi merak edilmem
maalesef dikili bir ağacım yokmuş
geç fark ettim
olsaydı o ağaçlardan sığınacak bir liman yapardım

alt tarafı bir hayattı yaşamaya çalıştığım
üstelik kimseden de bir beklentim yoktu
kendi küçük dünyamda ne yaparsam oydu
gelin görün ki ne için uğraşıp didindiysem
hepsi de beni bir anda yüzüstü bıraktı
kayboldular bir bir

bugün, yarın
ha şöyle, ha böyle derken…
şu fani dünyadan bir türlü tat alamadım
beni yönlendiren iç sesimin söyledikleri çok hoş geliyordu oysa
her güzel işe niyetlendiğimde hemen harekete geçip
boş ver
sonra yaparsın demeleri yok mu

bir de baktım ki
olan oldu geçen geçti
limana ulaşamayan bir gemi gibi
kaldım orta yerde öylece
çok uzaklarda artık
deniz fenerleri, martılar, dalgalar
o koca şehir

hepsi ve her şey…
maalesef geçti, gitti
çer çöp oldu
oraya buraya savruldu emek verdiklerim
duyulan öfkeler de atılan kahkahalar da geride kaldı
geride kaldı sevinçler ve hüzünler…
bir varmış
bir yokmuş gibi

ayak seslerim yankılanmayacak artık meydanlarda biliyorum
biliyorum sesim duyulmayacak artık hiçbir yerde
gidesim var
ama nereye
ıstırapları mutluluğa çevirecek
yokuşlardan düzlüğe çıkaracak
eğrileri doğru eyleyecek
göğsümü açıp kalbimi ısıtacak biraz zaman
biraz imkan
biraz yol
arıyorum

biraz…
biraz daha…
ve sonrası
hep kaybetmeye mahkum insan
maalesef hayat bu
tekrarlardan ibaret, sırlarla dolu…
sırrı içinde saklı
görebilene, duyabilene, hissedebilene
aşk olsun

redfer