Görmek olsa da göz ile gönül işidir anlamak
Varlık gönle değmemişse, adı olur eksik kalmak
Ve Veysel küçük yaşlarda yitirmişse de gözünü
O`nda hep açıktı elbet, özden dedi her sözünü.

Elden bırakmadı asla, vefalı dostu sazını
Ufak yaşlardan alıştı, konuşturdu mızrabını
Hem çaldı hem de söyledi, izi aktı yüreklere
Yetiştirdi onca nesil, pınar gibi dolup taştı.

Nimeti vereni sevdi, şükretmeyenleri yerdi
Önce vatan, millet dedi, sevdi toprağını sevdi
Türlü bölge ve beldeden sevgi ile çiçek derdi.

Öfkeden, kinden kaçardı, dostluklara yol açardı
Belli ki içten yanardı, söze vurdu hislerini
Emekti O`nda en başta, toprağa aşıktı O sazla
Dirlik, birlik, kardeşliğe her fırsatta vurgu yaptı.

Okul onda ilim demekti, ilim ise yükselmekti
Yurda hizmet etmek için irfanlı nesil gerekti.
Kışlaya arzu duymuştu, kader O`na gerdi bendi
Çağladı çokça mekânda, milli duygular depreşti.

İnsan edeple güzeldi, sevmek O`nca bir hünerdi
Ter aksa çalışmak güzel, yorulunsa katar değer
Üreten ve gayret eden vatana kıymet verendi.

Büyüklük ne makamdaydı ne de izzet var görmede
Gönül gözü kapalıysa insan esirdir kendine
Emeksiz ise yemeler, gezmek, eğlenmek nahoştur
Varlığın şuurunda isen seninki örnek kulluktur.

Doğdu Kızılırmak gibi, çağladı sazı, sözüyle
Gezdi kent, belde, köy, halka indi yüreğiyle
Dünyada ışığı sanattı, onunla büyük değer kattı
Zara`dan ta ki Bafra`ya nefesi hep yankılandı.

Doğruluk özüydü O`nun haz duymadı kibirden
Meyletmedi miskinliğe, öğreten derdi hep okul
Açtı tüm kapılarını, ilim değerliydi her şeyden
Şükürlüydü Yaratan`a oldu ömrünce iyi kul.

Hatırlar dostlar hep seni, iz bıraktın yüreklerde
Yaktığın meşâle sönmez hakikat vardı o özde
Aşık olmak gerek dedin, hoşgörüyü rehber ettin
Eserlerin yankılandı, değerlere değen sendin.

Güzellikti arayışın, tabiata çok aşıktın
Buldun ilhamı sazında, kulakların pasın açtın.
Sözlerin kıymet bilene, yol gösterdi dinleyene
Çokça seneler geçse de, yüreklerde sen hep varsın.

Veysel`ce olsun bu kelam, dünya boş hem de yalan
İster savur koca ömrü, harca hoyratça oyalan
Dilersen sevgiyle beze, değmesin sana bir figân
Ölüm hakikat unutma, kaçamaz kimse ecelden
Bir hakikat varsa burada, o da terden ve emekten.

Oğuzhan KÜLTE