MEDİNE ŞEHRİ
Gönüller nurlanır seninle her dem,
Medîne ey şehir, sensin en mübârek zem.
Ruhum dalar huzuruna sessizce, derin,
Yoluna kurbanım, ey nurlu beldem benim.

Minareden süzülür ezan nağmeleri,
Gecede inler duâ, seherin demleri.
Reyhan kokar izzin, taşın, toprağın,
İzine kurbanım, ey Nebî yurdu, cânânım.

Rüzgârın dokunur, kalbimi sarar,
Rahmetin kokusu her âna yayılır, akar.
Bir içli dua gibi gönlümde çağlar,
Taşına kurbanım, ey yüce diyâr.

Sen İslâm’ın kalbi, sükûn menzili,
Seninle nurlandı kâinatın dili.
Huzurun timsâli, rahmetin eli,
Tozuna kurbanım, ey münevver belde-i celîlî.

İçimde aşkınla yanar her hece,
Kalbim seni anar geceyle gece.
Bir özlem, bir hasret düşer her seher,
Aşkına kurbanım, ey gülzâr-ı Peygamber.

Her taşın bir nefes, her yolun sır,
Adım attıkça gönlümde bin bir zikir.
Rûhumu sararsın nurunla her an,
Nuruna kurbanım, ey Medîne-i cânân.