Ben seni ağladım kaldırımlara
Sen mahsun, sen ürkek, bir kedi kadar zararsız
Hasret kalmış özgürlüğe prangalısın
Kuş seslerine
Mavi gökyüzüne
Adımlanmaya kaldırımları
O taş sokaklarında şehrin
Suskunluğa hükümlü mavi kuş

Masmavi hayallerimi yıktı gidişin
Sevenler sevilenler artık yoktular
Kapandı keder pencerelerim bir bir
İnsanlar seyre daldılar beni
Yağan yağmurlarda bile hasret vardı
Çılgınlar gibi koştum ardından
Gözlerimin camları kırılırdı ağlardım

Hangi evreni kurdumsa alışamadım
İçimi kesik kesik yapan bıçaklardı yokluğun
Sağnakları yükledim gözlerime
Pespembe hayallerimi döktü rüzgar ,gidişin
Şimdi gecem gündüzüm kan kırmızı
Şarkılarım içimde feryat oldular
Nasılda ağlardım
Yırtarcasına geceleri
Yalnızlık girdabına düştüm bir kere
Boğuluyorum bak kalabalık denizlerde

Hayalde olsa, çekme gözlerini gözlerimden
Gel, kurtar beni yalnızlığımdan
Bir seninle bütünlenirim bil ki
Yarım bırakma ümitlerimi
Yitik akşamlara astım askılayıp ümidimi
Güneş doğmayı unutmuş neden ?
Acı bir bulut geçer gözlerimden
Gelişinle bahar gelir istersen
Terketme beni kutup gecelerine

Gecelerimi bölüyor kuşların sesi
Uyanıp bekliyorum
Oturup düşlüyorum seni her gece böyle
Bir yalnızlık şarkısı hep içimde
Gel, bitsin bu şarkı
Hıçkırıklar düğümleniyor boğazımda
Ellerim seni arıyor, seni yanı başımda
Öyle açılıyor içimdeki ümitsizlik yarası

Gözlerime miller çektin ... kaç zamandır
Benimdi esir alınan güneş renkleri
Seçemiyorum şimdi renklerini
Ebem kuşaklarının
Sisler çekildi gözlerime
Ellerini alıp gideli eller
Güneşi alıp koyar bir el
Penceresiz karanlıklara, bekler
Sen mi ben mi acaba kim
O ters dönmüş kaplumbağanın
Yaşam telaşındayız

Bak işte umutla seni bekliyorum
Gel, doğsun ümit güneşleri içimde
Seninle güler benim gözlerim
Siyah gülüm

Günay Koçak

27. 3. 2024