TragedyaBir zamanlar biri vardı Yetişkin miydi çocuk muydu Belki de her ikisi Dışarıdan bakıldığında anlaşılmazdı Onlarca kişiliğe ve ruha sahipti Konuştukları kimselerce anlaşılmazdı Daha doğrusu konuştuğu dil farklıydı Oysa sesli ve sessiz harfler vesaire Hepsi ortaktı İyi anlayanları da vardı Onlar ona çok uzaktı Nicelik olarak da fukaraydı Duyuşmazlardı pek, ama iyi tanışıklardı Bir gün O sokağa çıktı Kalabalık bir sokaktı İnsanların telaşını görüp Ölgün yüzlerine baktıkça İçi burkuldu Suyu sıkılan bir pijama gibi Midesi bulandı Bu böyle olmaz Bu böyle olmaz Beni de kendilerine benzetecek bunlar, dedi Yalnız başına oturan gariban bir adam gözüne ilişti Ondan medet umdu Yaklaştı, selam verdi Bankta yanına oturdu Karşılık vermeyen adama uzun uzun baktı Adam olmadı oralı Donuk bir yüz ifadesiyle boşluğa bakıp durdu Bizimki birdenbire patladı Gülmeye başladı Güldü güldü Kahkahalarla güldü Karnını tuta tuta güldü Dayanamayıp banktan kalktı Bu sefer adamın karşısına geçti. Gülmeye devam etti Oysa adam hala kıpırtısızdı Önünde cereyan eden trajediyi görmüyordu bile Bizimki banktaki adamı güldürüp Konuşturamayacağını anladı Kahkahaları acıyla arttı Eni konu büyüdü Yankı yaptı Dikkatleri üstüne topladı Gelen giden dönüp ona hayretle baktı Kimileri yolunu değişti Kimileri çarçabuk uzaklaştı Çoğu üşütük bu, diye fısıldadı içindeki ölüye Yüzünü sakladı kimi Kimi dalgasını geçti Utanç duydu kimi Neme lazım, dedi kimileri Belli mi olur Bulaşır mulaşır... - Büyükler kollarından tutup hoyratça çekmeden önce Birkaç çocuk karşılık verdi sadece - Bizimki farkındaydı hepsinin Hepsinin ruhunu bir bir okudu Gördü ki hepsinin gözleri kapalı Oysa aklınca bir iyilik yapacaktı Bir başka atmosfer yaratacak Bir başka rüzgar estirecekti İyi bir tohum ekecekti, hiç değilse bazılarının yüreklerine Birileri dönüp ona baksın Onunla gülsün Bir iki laf etsin Dediklerini onaylasın ya da karşı çıksın istemişti Olmadı Olmadı Hiç biri olmadı Olmadı çünkü korkuyorlardı Çünkü herkese benzeme çabası içindeydiler Çünkü yüzeysel bir hayatla çerçevelenmişti hepsi Taşıdıkları düşünceler onlara ait değildi ve hiç olmamıştı Çünkü kendi duygularına Kendi arzularına göre değil Başkalarının emirvakilerine Ve öğretilerine uygun yaşıyorlardı Bizimki Onca gülmenin sonunda Bitkin düştü Yaşlı bir ıhlamur ağacına yaslanıp Ağladı ağladı ağladı Onlar adına (mı) ağladı Kendi haline (mi) ağladı G Ö R E N O L M A D I H. Korkmaz, (!) Sthlm |
İnanılmaz güzel bir nesir eser çaldı kapımızı
Kare kare büyüdü, aktarımdaki tasvirler
Ruhu titreten, gerçekliği ve hassasiyetimizi göğe
yaslayan harika bir anlatım.
Ve insanın iç dünyasını bir bir serpti önümüze.
***
"İstediğinse çok bir şey değildir aslında
Sıcak bir tebessüm, tatlı bir gülüş ve dokunuş"
İçten tebriklerimle şair
Selam & sevgi ile
🌿