... Vakit Geçmiş
Kunt silüetler yaslanmış ufka
Hiçlik duygusunu zerk ediyor insana
Müşkül tanığı kesildim
Ay ışığını soyan akşamın nefeslendiği efsunlu sularda

Baktım
Şavkı acze düşmüş
Yorgun bedenlerin kırılma vakti
Gece saçlı bir kadın uyumuş kucağımda

Susup okşadım
Duyguları ağda etmiş sakız dudaklı hayalleri
Sağır ateşi doldu avuçlarıma
Hiç yakmamış gibi
Ağır bir gönül ağrısı yayıldı havaya
Kokun dedim

/Ne tuhaf!
Cefakârlara vefakârmış acılar
-Karşısındakine kusur buldukça kendini keşfedemiyor insanlar-/

Kaç gidiş var
Onca gelmişliğin başlangıcına
Her seferinde ilk defa

Yine aynı heyecanla dönüyoruz
Yorgunluğu saymadan
Sahnesinde yalancı alkışların tutulduğu
Kaç perdelik bu hayat denen oyun

-Her yerde duyduğum eksiklik gittiğim yere varma sebebim oldu-
Ayrıntılar farkını dönerken buldu

Sen bakma!
Kendine yabancısın
Çaresiz uğraklığın buyurganlığından geçirmiş seni aynalar
O yüz sen değilsin
Edilgen beklentin rol sanırlar
Oysa onlar çekimine girdiğin sanrılar
Oyunlar
Oyunlar


Kolay değil!
Eşkâlin işgalinde sessizliğe direşen korkuların sahtelenişi
Bu yüzden baktığın her yüz karanlık senin
Ruhun ısındığı ten
Minnetinle uyumuşsun zaten
Belki de kanun
Tazmini zor gelir kaybedilenin

Gözlerini aç
Ve sadece gözlerinin içine bak
Orada o tatlı ve yaşanmışlığın kaygısız günahları olacak

Adını unuttum!
İkimizden biri yine dokunur belki
Aşka aşkla

Adınız?
Her neyse...
Şimdi bir yabancı gibi yolcu ediyorum sizi hayata.