Oralarda telaşlıdır şimdi akşam
Hele bir de kar yağacaksa
Denizin turkuaz rengine dönme vakti
Eğleniyordur saçlarında rüzgar

Söylesene!
Hâlâ yataymı ufkun çizgisi oralarda
Yer- gök- düş ve yaşam
Paralel uzantılar...

Ne zaman sen gelsen aklıma
Bir gemi kuğu gibi geçer gider uzaklardan
Sahibi olmadığımız hayatı yaşar
Gittikçe kaybolur çocukluğumuzdan

Kimse bilmez! Kimse...

Ayla ışıyan bir söğüt yaprağında filizlendiğimi
Filizlenip sana eğildiğimi
Eğilip uykulu gözlerinden öptüğümü
Öpüp Deniz’e döndüğümü

Kimse bilmez!

/.../

Artık kimseyi fazla beklemiyorum
Bilemedin beş dakika, sonra çekip gidiyorum
Gitmeleri alışkanlık haline getirdim
Bekleyişe değer kılan
Ne de yerine koyduğum gelenin anlamı yok
Keşke demeyecek kadar belki de demiyorum
Çünkü! Niye? Diye sormadan
Yaşamaya alışıyorum...
Umursamayarak
Hatta geçmişin verdiği yorgunluksa bu
Herkesi anladığım kadar biraz da kendimi anlasam diyorum
Bazı şeylere alışıyor işte insan.

Artık buralarda ay kırıkları var...
Eylemin kalem kırıp düştüğü ötelenmiş şiirlerde
-Muhtevası kalbimiz-
Ah!
Nasılda susuyor
Yadigâr bırakıldığında...

Bir gün sen de...
Bir gün bende...

Şimdi hangi yüze tebessüm etsem
Eskimiş bir akşamüstü
İstanbul hatırası
Pruvasında kırık suları toplamaya çalışan gemi

Bahçede iğde kokusu
Masada efkârlı incir rakısı
Yumuyorum gözlerimi
Her şeye rağmen diyorum
Sen yoktun, ben ağlayamadım
Ben bir an olarak kaldım burada
İşte öylece yaşlanıyor zaman

Gece üstüme çökecek şimdi
Ve gittikçe büyüyecek zamanın eli
Hangi rüyaya dalsam
Karanlığın servetini keşfeder kâbuslar

Artık burada kül rengi gökler
Hayalin işgalinde eşkâlini seçtiğim
Eflake ser çekmiş gümüş sumrular yok
Hüznü galeyana gelmiş bulutlar var

Arada anılara dalıyorum
Ne zaman çılgın bir rüzgâr esse
Sen geliyorsun aklıma

Bir saçlarında eğlenn rüzgârı hatırlıyorum
bir de hoşça kal demeye fırsat bırakmadan kalkan o gemiyi.

...Bu arada iyiyim, zaman işte gittikçe kayboluyorum.