Oturmadı taşlar yerli yerince, sen de bilirsin arifane bunu,
Tamtakır kaldı gönül evlerimiz, feci bitti vuslatımızın sonu.
Uzaklaştın gittin bir gece sonu, bir haber dahi vermeden sebepsiz,
Rana halin kaldı içimde senin, o nedenle diyemem de edepsiz.
Meserret girmez, gönül evim gülmez, bedenim çarnaçar olur ebedi,
Aşk denen nesneyi sorarsan şayet, mazi bitti O ki O hiç bitmedi.
Devam eder gider bir yaşam boyu, asla bitmek bilmez kalır orada,
Istırabı mesken edinir bizzat, dört yanı kalsa da emsiz yarada.
Taravet verir sevdanın acısı, asla da hiç gocunmam ben ki bundan,
Alsa da tenimi ince hastalık, kaplansa dahi içim- dışım hundan.
Şarlatan değilim zira ben ZEHRA; sözümde dururum inan her daim,
Lazım değil artık bana ak sinen, olmasın başım göğsünde hep naim.
Alûde i zulmete garkan ettin, yoluna baş koyan CEMİL’İNİ sen,
Rıza göstersen n/olur göstermesen, yok artık seni candan seven bir ben.
LÜGATÇE
ALUDE İ ZULMET: Karanlığa bulaştırma. Karanlığa itme.
GARKAN OLMAK: Boğulmak. Boğulmak.

KÜÇÜK OZAN (CML DMR)
AKROSTİŞ ŞİİRLER’DEN.