Her şiir yazılmaz ki alkolle
Damla damla dökülecek dert lazım
Kelimelerin yetmediği
Yastık altına koyulacak kadar değerli olan
Bir aşk olmalı
Kimseler görmemeli
Gözündeki hüznü
Yeşilyurt olsa da doğduğun mahalle
Çorak olmalı bakışlar
Çıkmaza yol almalı gidenler
Hiç bir belediye görevlisi açamamalı
Tek mevsimi olmalı
Kış değil yanıldınız
Sonbahar olmalı
Dökülen her yaprağın içinde olmalı
Ayak altında ezilmeli hayaller
Her şiir yazılmaz ki alkolle
Kırıldığında kadehler bir senin ellerin kesilmeli
Tren rayı sen
Üstünde vagon vagon gidenler olmalı dönülmeyen
Annenin eşarbı dalgalanmalı garlar
Babanın garlı saatinin sesi ile başlamalı hareketler
Tek doğmalı tek büyümeli bir çocuk
Saçında dokunulmamanın izi
Dağ çiçeği gibi kokmamalı
Ne zordur bilir misiniz yalnızken yüksekler
Ne kadar soğuktur
Bir tek alkolün sıcağı ile ısınır
Canı gibi canı gidenler
Hep aynı duygudan şiirlerim oldu
Gökyüzünde sevdiğim
Yer yüzünde ben
Dışarıda gardiyandan ölüm
Ne çok sizi sevdim bilemediniz
gidenler
akif tütüncü




Bir komünistin evindeki eşya
Ne olacak ki
Baba ölümünden yapılmış sandalye
Yitik annenin kurduğu sofra bezi
Üstünde yetim çocuğun kırdığı soğan
Bulgur pilavı yolunu ararken kaybolmuş
Ekşili açık ayran la şerefe diyoruz
Tokuşturmadan kadehlerimizi
Biz çok kırıldık
Kadehlerimiz kırılmasın
şerefine
Ey yalnızlık
akif tütüncü
Ben sevilmemenin ipine asılmışım
Kitap benim diyerek gidenlerin
Okuyamadığım sayfasından mı yıkılacağım
Korkma yırt sayfalarımı
Annemden alışığım
Sararmış sayfayla doğar yetimler
Dip nottur aşkları
Gül sen gül
Gülmek bana yasak
Birlikte gülmek için
gülmen yeter
akif tütüncü