annem
En zoru neydi bilir misin gidişinin
Acılardan dökülmüş saçındaki
Kurdeleyi çıkarmak
Duydum ki ölmüşsün
Yalnız bırakmışsın kelimelerimi
Varlığında kolaydı yazmak gidişini
Çocuk olamıyorum artık, diz kapaklarında
Ne kadar ısıtmaya çalışsam da
Çocukluğum üşüyor
annem
Ey acıların kadını
Yatağını bırakmışsın baş ucumda
Kokun titretiyor saçımın telini
Varken kolaydı duyuluyordu
sesinin acısı
Yokluğunda daha mı acı sesinin duyulmaz lığı
Toprağında gül bitmiş
Dönülmeye hazır hayallerin gibi
İki çocukluydun
İkisi de babalarının yüzünü görmeden yetim
Bir kaç resim
Bir kaç elbise
Kaç resim kapatır ki babasızlığın özlemini
Kaç elbisede bırakılan koku unutturur
Kapıdaki tırnak izlerini
annem
Yıkılan binamızdaki
İlk kurtardığımdın
Resim resim
Seccaden hala duruyor baş ucumda
İlk gün gibi duruyorsun namaza
Dua ediyorsun
Tespih tanelerinin yolculuğunda
annem
İki gözlü toprak bir evdi yuvan
Şimdi bir gözlü topraktasın
Öncede odana yağmur yağar ıslanırdın
Şimdi de ıslanıyorsun
Öncede yalnız bir hayat çukurundaydın
Şimdide yokluğun çukurunda
Yine iki çocuğun var
Yetimlikten çıkmaz sokağa mahkum