Dışarıda eski bir somya
bekliyor
Her santimi hatıra
Gelen yabancı ise uçuyor gökyüzüne
Haber veriyor gidenlerine
Başında ıslanmasın diye eski kurumuş dallarıyla
Yanmayı bekleyen ağaç
İçi oyuk
Bahçedeki zambak kokusunu dolduruyor
Yazdığım her şiirde hep bir eksiklik
Bu defada hikaye eksik kalsın
Kelimelerin vedası kısa olur
yetimlerin de
akif tütüncü


Ben fincandım
Sende kahve
Ne kadar gidersen git
Fala girecek
Tortun benim içimde
akif tütüncü
güvercin olsaydım
uçup uçup konsaydım
beni seven bir ele
akif tütüncü
Bir kadında en çok alnı sevdim
çizgilerinden yol aldım kalbine
Yaşanmışım yaşanmamışım
Alnının sıcaklığını dudağıma dayadığım
Alın ne kadar unutturabilir ki
Dudakta bıraktığı sıcaklıkla geçmişi

akif tütüncü
Diz kapağımdaki kerme
Yine yaptın yapacağını
Çocukluğum akıyor
İçtiğim bu ilk dublede

akif tütüncü
çocuktuk
O zamanlar küçük Moskova da dene Yeşilyurt’ta yaşardık
O kadar azdı ki Kürtler
Kürt Aziz Kürt Mehmet
Kürtüler işte
onları Gedik mahallesinde taşlık verimsiz alana attık diye sevinirdik
İçimize almaya yakıştıramazdık
Gerçi Kürt nedir bilmezdik
Öteki
Alevi kelimesini Malatya’da Hüseyin ismindeki arkadaşla dershanede tanışınca duydum
Aleviyle konuşuyorlar şuna bak
Gökyüzünden düşen taş gibi yabancı bir kelime
Ankara da üniversite kazandım
Sincan dı Alevilerin çoğu ile tanışmam
O gün düştüler yüreğime sevgileriyle
İstanbul da üniversite kazanınca daha çok kucakladım
Ötekinin ötekisi
Türk olsalar da
Kürtlerden daha öteki
O gün başladı ötekilerle yolculuğum
davam
Onlar yüreğime inen sıcak kalem
Kimi gün hayvanları kimi gün türban taktıkları için ezilen Müslümanları
Hrant öldürülünce Ermenileri
Ben yoktum artık ötekiler vardı yol taşım
Onların taşına basacağıma kendi kalbime basıp yol aldım
bedeli elektriksiz tuvaletsiz banyosuz
bir konteynerde uzun aylar yolculuk
pişman mıyım bilmiyorum
değil miyim bilmiyorum
bildiğim Akif gibi davrandım
akif tütüncü