Düşük yapan kentin uleması,
Sırların efendisi dost yüreği
Yaşlı çınarın efkârı
Hayata v/edası
Her izlek bir hıçkırık
Her kemik ise kırık
Azadesi ömrün
Akut hüzün
Arbedenin yüzü
Göğe takılı gözleri yerkürenin
Saydam şeffaf yüreği şairin
Bir hayal nicesi
Nice edime dönüşen pamuk ipliği ile bağlı
İken hayata
Öznesini reddeden turuncu güneşin ibresi
Sağ gösterip soldan yarılan
Yâdı mevsimin
Solundaki ukde binlerce acının kırık tekeri
Misafir ağırlayan şehir ve şair
Bozguna uğramış bir yürek ve keder
Ve kader
Nelere kadir
Adı üstünde
Tüten dumanı üstünde
O yaralı şehir vapuru
Kırık kanadı umudun
Kırık kanadı denizlerin sefasını süremediği kadar
Martının dilinde saklı susam tanesi
Ötesi berisi deniz
Ötekileştirilen bir zenne adeta
Çalgısı çengisi kayıp bir minvalde
Kendi söyleyip kendi gülen nazenin tininde
O devasa yarık
Ant içtiği kadar ömrüne
Kozasındaki savruk
Gölgelerden uzak
Firar edemediği bir ülke olsa olsa mutluluk
Kırbaçlanan şehla hayaller
Miski amber kokan ufuk ve umut
Burnunun direği nasıl da sızlar:
Hem şairin hem şehrin bekçisi o devasa surlar
Serlerin sarmalında
Sırların endamında
Mimoza bahçeleri açmak için bekler
Baharı ve umudu kollar
Kodaman düşlerden arda kalan şiir
Bir hutbe misali
Rabbine dönük yüzü dizelerin
Ah, etmeden yaşadığı kadar şair
Arz ettiği sevgiden de yok iken ötesi
Kanaviçeler saklı surelerde
Acılar tekbir getiren
İnzivada mademki sözcükler
Bir şiirden fazlası haramdır şaire
Eflatun gölgeler
Oynaşan
Pembeden düşler feryat figan
Bir hazdır ki şairin hikâyesi
Alabildiğine çağlar duygular
Kardıkça önünü
Kayboldukça azar azar
Kamburu varsın olsun kaderin
Ne esef ne asap kalır geride
Atar damarı evrenin
Huzura dönüktür yüzü umudun
Hüznüne bandığı kadar hayatı
Şair de şehir de saklı
O kayıp minvalde
Azadesi ömrün
Azığı düşlerin
Zamlı tarifesi hayatın
Sonsuzluğa konuşlu bir masal gibi bir rüya gibi
Peşini kim mi toplar şairin?
Afaki olsa bile mutluluk
Tanrısal bir coşkunun sarmalında ufuk
Baş eğdiği kadar kadere
Uleması yerin göğün
Şairin ulak
Bildiği kalemin nefesi
Yetebildiği kadar kendine
Kendinden de yol yok iken kendine
Şükre delalet günün öyküsü
Mademki bir varmış bir yokmuş şiir…