Ne denli coşkusu da olsa anların
Bitiyor nihayetinde coşkusu bayramın
Ne acıları kalıyor öylesine baki
Hayat bu, yitiyor her şey kalıyor sevgi.

Dönerken tekerleği hep ileriye zamanın
Hangi ümitte yok ki gönle değen ezanın
Yolculk boyunca seyre bakmaktır yaşam
Adım adım yiter eski an, hezeyanlar muazzam.

Bir dolar ve boşalır türlü adlar zihinde
Sadece ad değiller, izleri de var yürekte
Hangilerini söküp atsan acıyla yankılanır
Her eklenen sevgi derin yaralara bağlanır.

Orasında kalınmaz her dem anların
Fırsat vermez bu akış sürüklemektedir
Tutunmaya çalışmak hep boşuna, figan
Eklenendir günbegün ömürden de kısalan.

O halde nereye tutunmalı ki eza olmasın
Kabirde nihayet bulan ömür ceza olmasın
Boşlukları hüzün, tükenişse bu hakikat
Takıntılar kalsın geride, pişmanlıklar olmasın.

Ertelememelidir ana yenik isek şu hayatı
Daha dün onun ilkbaharı ve belki de yazıydı
Doldur içini acı ve tatlı ne varsa katsın renk
Her duygusu dolucasına aksın, katsın ruha ahenk.

Aksın şu gözyaşları bırak, duygular da boşalsın
Çıksın sesin avazın kadar dağ, ova, yankılansın
Gözlerden tesir etsin hüzün de sevinçler de
Sevgi deren o özneler, anılara değil, anlara da
Biteviye hezeyanlarla çağlasın da çağlasın.

O zaman durgunlaşarak resme bakmak yok
Yitenlere vefanın yankıladığı dularsa çok
Varlığıyla müşerref edenleri bilmeli, aramalı
Giden gelmez ki geri, kalanlara sevgi ile bakmalı.

Oğuzhan KÜLTE