Ne gözyaşı dolu günler yeter anlatmaya
Gecelerin yalnız paylaşımlarındaki gökyüzü,
Ne de yürekleri yakar geçen bir türkü
Sevgi var yitmelere rağmen, sorma bakiyesini
Nasıl getirsem dile bilemediğim hissiyat
Erimeden kalmış o öylece , zamana inat.

Dizlerimi dövmedim, dilde eza etmedim de
Ne yoldum saçlarını ne döndüm sırtı
Bana rağmen dönmekliydi hayatın çarkı
Dile gelen türkünün ezgisinde bulmuştum
Ve okurken ruhu sarsan ustaca dizelerde
Özünü yordayarak kavramaya çalıştım
Varoluşumuzun gayelerini keşfe çıktım
Görülen o ki halen başındaymışım yolun
Kimler gitmişti de gelemedi halen geri
Belki de bu yolda durmak yok, rota hep ileri.

Sazının telinde mızrabıyla sürdü yolları
Hangi notaya dokunsa, yanan korları
Yeniden harlamadı mı şu sevda denilen
En kalın bileklilerdi hem de ona ilk yenilen.

İşte böyle çıkar dumanı ta ötelerden göğe
Feryat figan halidir bu durmaz ki biteviye
Ne sakince hislerle tercümedir ne öfke siner
Bir değmesin yüreğe, en kuytularına iner.

Kelimeler dolusu hazine yetmez anlatmaya
Kalemler tükenir, hisler çaresiz, güç yetersizdir
Özüne de koyulan o değil miydi her nefeste
Hayatın en dokunaklı anlarıydı, tutundu sevgiye.

Döküldü de dereler, ırmaklar nihayet denize
Bizde yük kaldı anlatılamamış onca duygular
Keşkelere sığınmasalardı, gelselerdi bir dile
Göğe erişirdi yürek ne varsa sevgide var…

Oğuzhan KÜLTE