Ümitler değiller miydi her an özenle sakladık
En zifirisinde günün hayalimizdi nuranî ışık
Kimlerdi o, zor zamanlarda yanımızdaydı
Göz ucuyla bakanları da deftere yazdık.

İstemedik en kesif hasım bile düşmesin zora
Duygu ve düşünce evrenimiz çok soru sordu
Onca güzel haslet varken neydi bu yaşananlar
Kime baksan bir kırgınlık, binbir sitem var.

Zemini paylaşmalar değil miydi o dünlerin
Kimin kime üstünlüğü vardı ki insanlıkta
Al sana karakter dedikleri bir yamalı bohça,
İçini çirkinliklikler doldurmuşsa ne fayda.

Bizi bir kenara bırakan diller sussun, utansın
Ben diyen özneler sürünsün, yerin dibine vursun
Esamesi kalıyor mu anların yankılansın yarına
Oysa yıllardır vefadan güç bulmuştuk biz adına.

Hangi dili konuştuğumuzu soranlar varsa
Özüne dönüp baksın ne kalmış güzellik adına
İyi ve güzeli artırım üzerine değilse nefeslenişler
Karabasan gibi çökmez mi bize günler, geceler?

İstemedik mi her bahçenin yeşile doymasını
Güllerin raksında leylaklar da salsın aromasını
Şimdi böyle bir bahçeye hayal diyenler de olur
Umudu yaşatmasını bilenlere sınır mı konur.

Koskoca bir ailenin renkli çocuklarıydık esasta
Ormanı zengin kılan ne ağaç sayısı ne de fidanda
Farklılıklarımızla değer katabilmek değil mi mesele
Ey azizim, bize bu gerçekleri söyle kim unutturdu
Asude bir hayat masal mıydı narin ümitlerde
Yoksa, bizi bize yabancılaştıran egomuz muydu?


Oğuzhan KÜLTE