Keşke hep çocuk kalsaydım anne, Çocukluğum senin yanında,
Senin dizlerinde şefkatli ellerinde kalsaydı anne.
Keşke hiç büyümeseydim,
Büyüyüp dertlere girmeseydim anne. Bilmeseydim her şeyi,
Okumasaydım cahil kalsaydın anne.
Bilirsin cahil insan, saf olur temiz kalır, Hiçbir şeyden anlamaz yalan bilmez, sahtekarlık yapmaz, kimseyi kandırmaz anne.
Keşke hep çocuk kalsaydı anne,
Çocuktum mutluydum anne.
Cahildim huzurluydum anne,
Sevdiğimiz birine;
Sevgimizi söyleyemiyorduk utanırdık, ayıp sanırdık anne.
Oysa tertemiz duygulardı anne,
Şimdilerde  ise o duygulardan eser kalmamış,
Her şey çıkar odaklı,
Sevgi denilen şey iki günlük ve iki cümleden ibaret anne.
Keşke hep çocuk kalsaydım anne,
Hiç büyümeseydim, hiç bilmeseydim,
Hiç görmeseydim anne.
Amirin memura, patron işçiye,kardeşin kardeşe kinini,
Birbirine yüksekten bakışlarını hiç görmeseydim.
Garibanların ezildiğini sevenlerin sevilmediğini,
İnsanlığın yok oluşuna  hiç tanık olmasaydım anne.
Keşke hep çocuk kalsaydım da bunları yazmasaydım anne,
Aynı dünyada aynı havayı aynı güneşi aynı yıldızı ve aynı ateşi paylaşmıyor muyuz Anne?
Aynı duaya amin demesekte aynı kıbleye yönelmesekte,
Bu neyin kavgası anne,
Bu neyin çekememezliği hepimizi yaratan bir Allah değil mi anne.
Keşke hiç  büyümeseydim hep çocuk kalsaydım,
Yada  giderken beni de yanına alsaydın anne.
Keşke hiç büyümeseydim Hep Çocuk kalsaydım anne,
Saf,cahil ama!
Hep çocuk...

Kadir TURGUT