Çok güzelsin dedim
O benim güzelliğimmiş
Dedim benim güzelliğimin
Sende ne işi olabilir...
O anda bir tebessüm
Beliriverdi dudaklarında
- Rüzgarın kadını sesin
Beden buldu kulaklarımda
ve bir ses seda buldu
Köklerim, yapraklarımda
Ele geçirmişsin kalbimi
Topraklar, topraklarında
Açmışsın bedenini
Gül cezbeye gelmiş
Çıplak tenin bakışlara
Hep bir anlam yüklermiş
Soyunmak istermiş
Bütün yalanlar
Gerçekler dile gelsin diye
Sana dokunmadan
Sevişebilmek
Hayat bulmak bu işte...

Birsürü ayrılığın yükü omuzlarında
Kalmışsın erkeklerin birnevi boynuzunda
Hep bir ateş yakmışız bilki koynumuzda
Ben senden bihaber, sen bende bihaber...

Aşk adını vermişsin her fani ilişkiye
Ayrılıklarda düştün birnevi çelişkiye
Ümitlerden olmaz ki hüzünlere takviye
Seviyorum kadın... Niye diye, diye diye

Bütün doğanın renkleri
Sana kozmetik olmak için
Bir araya gelmiş
Eline yüzüne bulaştırmış
Tüm güzelliğini
Yinede kirletememiş
Güzelliğine güzelliği verememiş
Çünkü ya onla güzelsin
Ya da onsuz güzelsin
İki güzel olamaz
Belkide çirkinsin
Boşversene
Çirkinlerin en güzelisin...

Bir erkeğin başını görünce dizlerinde
Beni taşırmış gibi parmak izlerinde
Halt etmiş sevdalar ayrılığımızda
Bir bedende iki can taşımanın tadında

Sana belkide ilk şiirim bu
Belki son şiirim
Belki çekip giderim
Çekip gitmişliğin olmadığı bir yere
ve yerde bulduysam seni
Bakarım göklere
Hangi yıldız güzelliğine
Meyleder kayar diye...

Baharda hayat bulan tenin
Tıpkı bir ağaç gibi
Kalbimin toprağına salmış köklerini
Giyinmişsin soyunmak için
Karanlığı bedenimden...

Yastığımın altında ayrılığın nüshası
ve belkide olmayan birlikteliğin ikiliği
Boğulurum diye açılamam sana
Açılanlarıda boğmak isterim

Sen bana bir ışık ver
Mumun sevdası bitsin artık
Eriyen varlığımın dibini aydınlatma
Yokluğunla karartma
Bir adında bahardır
Çekip gidişlerinle
Yaprakları sarartma
ve arartma beni
Hiç olmadığın yerlerde
Oğuz seni sevseydi eğer
Gelir derler herhalde
ve bir çözüm üretmiyor
Bütün bu söylenenler
Sadece rüzgar gibi
Esip, kesip biçenler...

Kalmış tatsızlığın tadı
Dilimin ucunda, uçurumunda
Bir kaç isim, bulamıyor cisim
Ruhlaşıyor, cinleşiyor, şeytanlaşıyor...
Fikir... Kirleniyor kalbim çamurlarında
Belki olmayan yağmurun avuçlarında

Neyse artık
Düşmüşsem seni anlatabilme sevdasına
Demiştin ya senin güzelliğine
Bakılmaz hayat aynasında
Ölmek gerek, ölmüşüm
Şimdi kendime aşığım
Anladım neden beni bırakmaz yalnızlığım...

Esmesende bu şehre
Kıyametler kopuyor sanki
Kalmıyor taş taş üstünde
Yaş yaş üstünde
Baş baş üstünde
Ayrılığa küstümde
Yine geldim ona sarıldım...

Uzaklığın kadın
O ulvi uzaklığın
Oldu artık
Birnevi yakınlığın
Demek ki dedim
Yakınlıktan olsa gerek
Uzaklığın... Uzaklığım kendime...
Sende kaybolmak diye
Bir hediye
Benimkisi üç harfli bir kelime
ve anlam kaybetti
Heybede
Haydan gelip huya giden
Huysuzluğum bu işte
Biten bir şarkıyı
Hiç bitmemiş gibi
Dilimde
Ayrılığın türküleri...
Hangisinden başlasam
Göz yaşlarının
Hangi kıyametle
Yerle bir olsam.

Ayrılığın çuvallarında
Bir ayrılığı araklıyorum kendimden
Hep aynı kelime
Aynı nükte, aynı küfür
Aynı günah
Aynı delik, aynı yılan, aynı zehir...
ve her defasında
yıkandığım aynı nehir
kim demiş hangi felsefe
hangi filozof, hangi alim
hangi evliya, hangi peygamber...