Koca kulaklarında sağırlık ağırlıkları
Gerekmiyor onların O’na tanıklıkları
Seneler boyu inkârla yanılttıkları
Kimisi haramdan dul, kiminin nemrutlukları

Nerede onların mahşer günü aradıkları
Dünyada arayıp da bulamadıkları
Neydi acaba onların kul olamadıkları
Arasa da kimseye adres soramadıkları

Ki burada sizin inkâr sizi hünkâr edecek
Kal-u Bela’daki söz unutulup gidecek
Ki kendide biliyor bu hayat bitecek
Yokluğa güvenerek varlık inkâr edilecek

Arkanda ne var neye güveniyorsun
Kendini yücelterek yerde sürünüyorsun
Sanki benim karşımda bana bürünüyorsun
Ateşlerin içinde buradan görünüyorsun

Bu mesele ancak ve ancak bir tebliğdir
Sana kanıta gerek yok, yanıtları delildir
Sadece bildiğiyle yetinenler fakirdir
Sanma inkâr bembeyaz, akıldaki bir kirdir

Gözleri gülüp geçer görseler bir muttaki
Bilmiyor ki onlar gibi cehennemde alttaki
Ne söylüyor sana cemaatte ilk saftaki
Allahu Ekber bundan sonraki mahşer...

Sebeplere inandınsa sebep yaratan kim
Hiç dedin mi Ya Rabbim, sıratal müstakim
Yüzsüzce nazarına hidayetler bekledin
Her günün hesabına günahları ekledin

Sorular sormaktan öte tek bir cevap bulamadın
İnkarına güvenerek hiç yerinde duramadın
Kuran’ı saat gibi baş ucuna kuramadın
Sabah ezanlarını hiçbir sabah duyamadın

Dur da bir düşün artık neden hep böyle oldu
Akıldaki kıyamette sanki sular duruldu
Keyif çatılan yerde elbet ki biri yoruldu
İnanç sade akla değil kalplere de vuruldu

Dinde hiç zorlama yok alabildiğine hürsün
Ki şunu iyi bil, Düşünebildiğin kadar özgürsün
Ya burada yanacaksın ya da ahirette
Ölmeden ara bul kurtuluş taharette...

Rabbin senin nefsine alabildiğince al demiş
Nefsin buna cevaben ne olursa ver demiş
Rabbin Kuran vererek hudutlarını bil demiş
Senin dediğin tek kelam söyle bunu kim yemiş

Sana tek bir cevabım La İlahe İllallah
Senin geldiğin son olsa olsa girizgâh
Kendini sanıyorsun bu yollardaki agah
Kah düşeceğin ateşten habersiz bir odun!

Bilmedi bilemedi bilirsin İbn-i Sina
Bütün maddeyi bildi, kalmadı kalbe ima
Görmedi kâinatta Rab’inden bir sima
Aklındaki fikirde giriştiği bir cima

Sana diyeceğim o ki bir hadis gereğince
İnsan akıl denilen ateşlere düşünce
Neyi arıyorsan sen kendinin peşindesin
Ya o nefsin kölesi ya da efendisisin.

Oduna bir müşteri arıyorsan ateştir
Ateşin ateşi suya doymak demiştir
Attığın her bir adım ötekine bitiştir
Dünü bugünle bir olanlar halt etmiştir

Sanki beynimdeki fikir kazanlarda kaynıyor
Ayaklarım ateşte olsalar da yanmıyor
Kimse tek bir damla gözyaşını dökmüyor
İnkârın köklerini toprağından sökmüyor

Elbette ki kullarının birçoğu delalette
Sığındıkları verdiği o yüce rahmette
Ne kadarda sabırlısın Allah’ım
Azıttıkça azıttı şimdilerde kulların.

Korkularım yaktı avuçlarda kül oldum
Kaybolunca kendimi arayıp sende buldum
Aciz bir kaç damlayı pırlanta gibi sundun
Her bakışta, bakışa başka bir bakış oldun

Zıddını bulamayan inkârlarını etmiş
Önüme bir sürü safsatalar getirmiş
Sorsan ki bütün fen ilmini bitirmiş
Aklına güvenenler aklını mı yitirmiş?

Düşününce düşünce inkârsa Hakk’a
Dedim ki böylece ihanet etti akla
O kadarda düşündüm kalmadı dilde bakla
Dedim ki Oğuz artık salâvatla rahatla!

Son nefeste sordular bunu neyle tükettin
Son nefeste neyse onunlaydı, O’nunla!
Burada sefa sürenin, oradaki durumda
Hep bir yalvarış hep bir yakarış hâkim

Düşündüm de buranın zıttı olsa o dünya
Burada cefa çekenin orda servet lenduha
Etmiyorum kimseye kimselere beddua
Gözlerimi kapatıp dalarken rüyalara
Takılıp düşerim hatıralara...