Neler çekmişim meğer
Şu nefsimin elinden
Bir şapka takmış başa
Eseri yok kelinden

Neler çekmişim meğer
Ellerin ellerinden
Öperim ayrılığın
Belkide gözlerinden

Kopuyor kıyametim
İnce yerinden
Tutmuşum karanlığı
Şimdi belinden

Bir kadının aşkına
Ne kadar çürümüşüm
On sekiz sene sonra
Ne kadar büyümüşüm

Büyütmüşümde aşkı
Sanki puta taparca
Sürmüşüm parfümleri
Lanet okur kokarca

Birde nefs illetine
Ne diller dökmüşüm
İmanın köklerini
En dibinden sökmüşüm

Dedim ki artık bu
Bir vesvese olsa gerek
Yaşamak dediğin
Ölmek gibi çürüyerek

Ve yürüyerek öğreniyor
İnsan oğlu durmayı
Akılsızdan biliyor
Akla hesap sormayı

Çalar saatler şimdi
Uykulardan vakitler
Saçlarını yolarmış
Duvardaki takvimler

Ayrılığın dilinden
Konuşurmuş bu dilsiz
Kelimeler var kadın
Kaldı kifayetsiz

Unut artık onu desen
Unutmayı unuturum
Seller alır aşkımı
Yağmurlara tutunurum

Giderim bu şehirden
Mekanım yokluk gibi
Hiç açlık çekmemiştim
Bu aşka tokluk gibi

Görünür cehennemin
Dünyalardan en dibi
Artık beni anarken
Dersin elimin kiri

Ve dersin diyebilirsin
Hepsi hayal hepsi masal
Verebilirsin yaptıklarımdan
Belki bir misal...

Uzaklaştıkça benden
Yakınlıktan eser var
Belki dili çözülür
Dile gelir duvarlar

Sana hesap sorarlar
Birer birer
Birer birer çekip gider
Bütün kelimeler

Nasıl olurda iki can
Tek kurşunla bedenden
Gidebilir öylece
Haber bile vermeden

Ve ölümün şaşkınlığı
Ne çok korkmuşsun ondan
Görmüyor musun kadın
Düşmez iki yakandan

Ve sen hala boşluklarda
Hep bir kayboluştasın
Aklın masivada
Sanki yok oluştasın...