Galiba seni unuttuğum günlerden birisiydi.
Ve yağmur yoktu sen yokken.
Bir anda karşımda belirdi incecik gözlerin.
Senin sen olduğunu anlayamadım.
Ama adımların,
Getirdikçe seni bana
Kalbim atıyordu dakika da yüz kere
Anlam veremedim.
Sana doğru belki de on defa baktım.
Tanıyamadım.
Senin dudakların gibisi yoktu.
En iyi bildiğim yerlerindi.
Benzettiğim de oldu.
Boyalı kağıtlardan bir kaçına.
Gölgeler parçaladı son kalan resimleri.
Yüzünün bende eksik kalan yerleri,
Bir yapboz oyunu gibiydi.
Yoğunlaşan duygulara merhaba dememek elde miydi?
Sana; bakmak, yazmak, koşmak
İstiyordum.
Yağmurlu bir havada,
Trenden inip eve,
Şarkılar ve çıplak ayaklarla yürümek.
Şuan ise en mühim şey seni hatırlayabilmek.
Yüzün ne kadar yabancıdır kim bilir !!
Mesela bir istasyonda yanından geçsem.
Bir yalancı gibi !
Terk etsem aynı anda.
Ve Yağmur tutmuşken korkusuzca
Senden kaçıyormuşçasına uzaklaşsam
Ay tepemde şahit olsa yıldızlarla
Ve onlara bakarak yağmurla karışık
Bir iki damla indirsem yere
Görmesen...
Tanrıyla kavgaya tutuşsam !!
Ellerimle boğsam,
Sende ki beni.
Gücüm yetmese,
Seni düşünsem.
Hatırlayamasam.
Üzülsem ..
Üzülsen ..
Üzülsek.....