"Aynaların yalanını yakaladım ’söyle bana’larda.
Güya hiç birşeyim yokmuş, geçermiş zamanla.
Kendimden geçtim de,
bir Sen geçmedin Benden."



Saat, bilmem kaç?
Vakit, hep Sen.
Hatırı sayılır düşler kuruyorum yine.
Rüştünü ispat etmiş yokluğunu görmezden gelerek.
Bir yalnızlık ki,
İçime içime işlemiş.
Varlığının yüzümü okşayan elleri geliyor aklıma.
Bakınca kaybolduğum gözlerin.
Sesin,
Nefesin...

Sallanırken boşlukta ayaklarım,
Sıkı sıkıya sarılıyorum Sen bildiğim son umuda.
Nutkum tutuklu,
Göz kapaklarım kelepçe,
Açmaya korkuyorum yine gidersin diye.

Yüzüm yok bakmaya yüzüme.
Unuttum bildiklerimi.
Nereye koyduysan söyle,
kendimi de bulamıyorum Sen gibi.
Susuyor bakışlarım.
Kala kala bana Ben kalacakmışım meğer.
Çaresiz,
bitâp düşüyorum koynuna gecenin,
Karanlığıma şaşıyor Gece.
Geçmiyor ağrısı gönlümün.
Katatonik özlemler, tahtadan pinokyolar yaratıyor.
Sonra bakıyorum ki,
konuşan yine benim kendimle...