BEN HAYLAZ, SEN CADI

Aşktan mı utanmalı
sofaya düşen hicrandan mı kaçmalı

sırılsıklam yağmurlar sonrası
heyelan altında kalan
düş yorgunu mektupları arıyorum
mevsim sonbahar
ve ben üşüyorum

olmasaydı keşke
oynak zeminde satırlar dolusu aşk kaymaları
mahyası bozuk bir dil susması gibi
jilet kesiği kanamalarda
yanılgı üstüne yanılgı
sus diyor
haykırma kimselere senli öksüzlüğümü

ah keşke
dilim hep seni sevdiğimi söylese
her türküde nakaratı sen olan
do si la mi fa
yankılansa gökyüzünde
Ay karanlığa çekilse
yıldızlar şahitlik etse
ve biz
kaybetsek yolumuzu
farketmesek yanı başımızdan geçen hüzün kervanlarını
biz bize tutsak
ama özgürce sevsek karanlığa inat birbirimizi

şimdi diyorum
hemen şimdi bir yıldız kaysa
ve biz dilekler tutsak
“Tanrım kıyma bize
al götür buralardan keşfedilmemiş coğrafyalara
biz ki içimizde bir çocuk var ettik
en koyusundan maviliklere tutkun

birimiz haylaz
diğeri cadı iki deli
bırak ta söylesin dile pelesenk aşk türkülerini”

ve sonra
mutluluk harman yeri
ben haylaz
sen cadı
ve
yavaş yavaş sokularak birbirimize
tüketsek en koyusundan mavilikleri

Efkan ÖTGÜN