Meali ölüm müydü sırdaş duyguların da cehaleti:
Elkızı değildi şair varsa yoksa sevginin ümmeti
Şarlayan değildi yaşam, şerre lanet okuyan da değildi
Şiarı sevgi
Umudun da bileşkesi
Ettiği yeminlerin derbisi
Elbet ruhuna giydiği asaleti.

Edimler saklı idi kucağında.
Eften püften değildi hem duygular kimse ruhu duymayan
Aslına rücu eden varlık elbet istişarede ve içtimada
Bir emir eri iken kalem
Yürekte emri veren
Elbet, emir büyük yerden.

Asası aşkın…
Kıvancı hayatın…
Kıraç topraklarda salınan
Kılcal damarlarında şiirin voltalar atan
Kim bilir kaçıncı Cihan Harbi?
Kim bilir kaçıncı nüktesi?
Kim bilir kaçıncı kere koyduğu son nokta?
Kaçın kurasıydı nice insan ve kumpası
Öğretilerin dilemması
Şairin ve sevdanın nasıl da nüktedan sevgisi
Elbet sevgi idi tek hüneri
Sevgi idi nüvesi
Sevgi ile doluydu küfesi

Azat edilesi ruhu mu?
Zaten firarda çoktan…
Ayıkladığı mı pirinci taşın?
Yeter ki taş değmesin ayağına sevdiklerinin:
Annesi anaç bir rüzgâr
Batılı evrenin sadık bir nefer
Atık yürekler
Kirli nefesler
Şükürler olsun ki: ölü idi nefsi şairin nasıl ki şiar
Edinmişti umudu ve inancı

Sevgiden ödün vermediği kadar kutsaldı
Yaşadığı toprakları değişir miydi?
Hiçbir şeyler uğruna?
Huda’nın eseri sevgi
Aşkın nimeti
Ruhuna yağan cihanın nuru
Cahil cesareti ile de çocukluğundan beri
Dolu dolu sevmişti mademki
Matemi ile ördüğü mabedi
Ve eşlik eden duvarları
Lakin en kutsal hazinesi duaları
En çok da annesinden aldığı güç
Er geç
Sunumu ile eşlik etmemiş miydi İlahi Güç?

Tezat iklimler.
Ve o kesif sessizlik
Aşkın umresi
Acının her sekmesi
Yalnızlığın sekmendi
Sonsuzluğun da sönmek bilmeyen feri
Ve işte alametifarikası
Ruhun ve bedenin ve yüreğin seferberliği

Yine de azat edilesi bir ruh saklı idi
İçinde ve dışında nice tehlike
Pürü pak alnı
Bazense salkım söğüt misali duyguları
Aşkın neşri
Sevginin nesri
Ve her şeyden çok sevdiği yazdığı şiirleri
Elbet lafügüzaf
Çünkü şair sonsuzluğa zimmetliydi
Sancılı bir ömrün dinmeyen vardiyası
Şair yürüdüğü kadar Hakkın yolunda sevgi
Uğruna
Çözemediği bir şifre olsa da yüreği…