güneşin battığı yerdeydi gözler
ne süt kokuyordu nefesler ne de cennet

gözler yağışlı geçiyordu
yağmasın diye dua ediyordu
gözler üşüyordu
yalan yok ! kimse üşümüyordu
kimsesizlik zindana bir yolluk olarak biçiliyordu
kimsesizlik bir peygamber arıyordu


toprağın altında binlerce masal
her gün yeni bir acıyı bağrına basıyordu
morardı gökler
karardı hikayeler
kar’ardı bütün yüzler
makamındayız patlayan öfkenin
bozulan dengenin
zulmün ve şiddetin


şiddet diyorlar
hak diyorlar hak yiyorlar
hafızasında şeytani düşler
ölümle çelik çomak oynuyorlar


sessizlikle çiftleşiyor ağızlar
soyun ey insan ! durma soyun benliğinden
herkesin kendi balkonunda
vardır elbet susmanın da lekeli bir rengi


gözler duanın
melekler katından geri çevrildiği yerdeydi
göz gözü görmüyordu
göz gözü doyurmuyordu
göz göze bir uçurumun dibinden bakıyordu
ne Allah’tan korkacak sıfatı vardı
ne de bir halatı


ne kadar da haklıydı şair;
’’herkesin biraz "faili" olduğu
’’meçhul" bir cinayetim şimdi’’


sebepler ölüyordu
her şey ölüyordu
ne manası kalıyordu ardında
ne de ağlayacak bir anası




_boran