kesin çizgilerle ayrıldık
hep aynı başlangıca bakan
gözlerimizden

izdihamları horlamayı boşladık
bir devrimcinin mezarı tüm evrendir
odalarımızı terk ettik
bir öğlen sonunun dinginliğine
kırlangıç olmak için
bize dinginlik yok
özlemle yol gözlüyorsa hala
tırnakları kirlenmiş bir çocuk
bize dinginlik yok
adres defterlerinde gizleniyorsa adımız

yaman huruç eyleriz
talan oluruz
gururumuzdur
istisnasız her dala bahar
her bahara dal oluruz
lâl oluruz
ışkın paylaşan kelebeklerin
kanat çırpışını bölüşürken
kimine akla ziyan
kimine an be an
ümit oluruz

hani sokaklar daracık olurdu
güya karanlık olurdu
geniş gülerdik
akşamı da gün bilerek
ve bilir bilenler
karanlığa gülmek bizdik
biziz
hani yüreğimizin kanıyla desenlenirdi
duvarlar
hani alnımıza öpücükler konardı
adı ayrılık değildi
yeni iklimler sevdalısı olduğumuz

arkadaştık
gizlimiz saklımız yok
varımız yoğumuz
paramparça edilememişliğimiz
arkamıza bakmadan
gül dallarını tutuşturarak
vazgeçerek tüm mevsimlerden

arkadaştık
emekçi gülüşlü birer tarih
kendi için kendi olmayan
şiirlerin yarım yazılmasını
şarkıların eksik bestelenmesini
göze alarak
göç artığı acıları kanıksamış
zamana aykırı birer serçe

arkadaştık
kendinde kendinden başkası
kirpiklerinin ucundaki tuz zerreciğine düşkün
seninle sende ve senden
istediğini istediğin kadar
hariç tutarak tüm vedalaşmaları
akşama yakın duran bulutlardan

ayrıldık kesin çizgilerle
hep aynı sona bakan
gözlerimizden

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.