dün gece
sadece sessizlik vardı
ay yok
yıldızlar yoktu
ne kadar karanlıktı
saatler
ve deniz
en son sandalcı
kanatsız martı yalnız kalmıştı
ne gelen vardı
ne giden

adresim mi silinmişti yoksa
metruk kapı zili
en sevdiğim sesle
çalınmış olmalıydı çoktan

bütün yaşadıklarım
bir bir gözlerimin önüne gelince
bir kuşku kapladı içimi
bir can taşıyordum oysa
yoksa şu kötü dünyaya
nasıl alışırdı insan
gözüm sokakta
bakıyordum dönüp dönüp
kıpırdayan her gölgeye
ne gelen vardı
ne giden

bir damla yaş süzüldü
sağ gözümün kenarından
ağır bir sızı vurdu yüreğimi
gecenin bu saatinde
yapraklar rüzgarda uçuşurken
sulu gözlerimle
bir daha sokağa bakıyordum
ne gelen vardı
ne giden

çok vefasızdı bu dünya
bir yanıyla ıssız
bir yanıyla tenha
bundan daha güzeli olamazdı yalnızlığın
daha mümkünü

onun hatırası
hatırımda böyle canlı durmasa
bırakıp gitmek vardı ya
tüm yaşananları hükümsüz kılabilecek
tek gerçek
ne gelen vardı
ne giden

sırılsıklam bir güvertedeydim
hafif çalkantılı yosun ve iyot kokulu
göz alabildiğine masmavideydim
demir atılsa zincirler paramparça
filikaları belli değildi
kimin deldiği

dünya ömrü işte
bitti dediğimde
başladığım yerdeydim
gözlerimi kaç kez açtım
kaç kez kapattım
kaç kez göğe
aya yıldızlara koyu maviye
kokusunu verip çiçeklenen
kiraz ağacına baktım
ne gelen vardı
ne giden

elimi uzattım
yağmurlar döküldü parmak uçlarından
seher yeli
serçe kuşlarına günaydın dedi
güneş doğdu
odamı ısıttı
sanılmasın ki bu titremeler
üşüdüğümdendi

onun silueti
hayal mayal görüntüsüydü
sardı
kucakladı
sanki ışıktandı, sudandı
kokudandı, hazdandı, rengarenkti
ateş rengi çiçekleri vardı

candandı
gel, der gibiydi
gülümsedi
can yoldaşım dedi
nereye çağırıyorsan oradan geliyorum ben

kapının altına bir not bırakılmıştı
“galiba evde yoksun
demek boşuna gelmişim “ yazılıydı
zil çalmıştı
duymamıştım

bin kere ölmüşüm ben
bir daha ölsem ne çıkar
elim çenemde
pencerede
hala öylesine
devam ediyorum beklemeye
ne gelen var
ne giden


redfer