Nedenini bilmesek de dönüp bakmaz mıyız
Neşesinde yitip kaybolduğumuz o anlar
Bizi anladığından emin olduğumuz uzaklar
Can gibi içte hissettiğimiz tebessümlü bakışlar
Geriye doğru oluşları hep yitirilmelerindendir
Ve güne uzanamadıklarından değil midir çile
İçimizi kemirir gibi duran o deli fırtınalar.

Kısır çekişmelere kurban edilesi mi şu hayat
Haydi durdur anı da çek bir nefesi şöyle rahat
Yok ki öyle ucuzluğu haz veren o mutlu anların
Çarçabuk yiterler biliriz sanki devamı yok onların.

Ne yazık ki tarihe malolmuştur ve dönemezler
Oraya takılmanın bedeliyse yarınlara da ziyan
Ve negatife düşecektir kuşkusuz, aynı isen sen
Hayalde de takılı kalacaktır şu mutluluk skalan.

Eğer hep gidene üzülmek olacak ise bu durum
Tez elden değiştirmeli onu ki kanatmasın yüreği
Ve yarına ümitle bakarak anı yakalamak var
Bunu başarmak ne de mühim şey anlatamam
Gerilerin nostaljisinde boğulmanın neticesini
Sayfalarca dile getirsem, beceremem işkencesini.

Hep bu noktada takılmadık mı bizler onca yıllar
Iskaladık doğan günü de bilmedik anın değerini.
Robata bağlanmak bize neyi getirecek yiterken zaman
Kucaklamak var her şeyiyle hayatı işte bu plan.

Aynı plağı defalarca çalsak da değişmez teması
Hal böyle ilen nedendir akla,gönle gem vurulmaz
Ve duyguların serzenişleri içinde özlemle aranan
Esenliğe, hayra açılan masalsı kapılar da bulunmaz.

Değişim gerekmez mi sökelim içten şu illeti
Dünden yansıyan karanlığı elemek var önce
Işıklarını yakmanın vakti gelmedi mi hayatın
Kuruntularından sıyrılmalıyız bu köhne aklın
Eminim kalan zamanda da olsa bulacağız izzeti.

Bozalım ezberleri de dokunalım şu hayata
Bizden de esintiler düşsün onun her yaprağına
Varolmak ancak dışa yansıtmaksa değerce
Kıblesi bellidir duruşun, samimice ve mertçe
Çiçeğe öykünmek, kokmak aromasıyla
Böcek olmak ve toplamaktır bu özünü onun
Nihayetinde şu mutluluk oyunu denen
Güne, saate, dakikalara lütfedin de dokunun.

Oğuzhan KÜLTE