Bir yakını ölünce, insan işten soğuyor
Elini eteğini, dünyalıktan çekiyor
Güneş doğudan değil, başka yerden doğuyor
Kamburu yükseliyor, omuzları çöküyor.

Cihazlara bağlanma, uzun zaman sürünce
Nefesler donuklaşır, hitamına erince
Son muayene eden, doktorunu görünce
Başınız sağolsun’u, gözlerinden okuyor.

Durumu belli olur, yürek bir anda sızlar
Yolculuk başlamıştır, yeni yerini özler
Yoğun bakımdan çıkar, herkes sedyeyi gözler
Çaresizlik adamı, parçalayıp yıkıyor.

Beklenmeyen netice, gün yüzüne çıkıyor
Vücut iflas edince, bu hayattan bıkıyor
Hasta bakıcısının, gözlerine bakıyor
Bizden ayrılıp gitmiş, her yer ölüm kokuyor.

Atılan çığlıkların, haddi hesabı yoktur
Doğmak nasıl hak ise, vefat da aynı haktır
Ayakta buz kesilir, beyaz önlüklü doktor
Kor düştüğü yerdedir, acı senden çıkıyor.

Hastaneden çıkmadan, feryadı figan başlar
Ana –baba -akraba, ağlaşır arkadaşlar
Çocuklar büyümemiş, gözlerde kanlı yaşlar
Hele de genç olunca, ciğerleri yakıyor.

Necati sevdiğine, diyor rahmet eylesin
Ardında saf tutanlar, hakkı helâl eylesin
Ölüm soğuk duygudur, çaresizler neylesin
Kalanlar gözyaşını, damla damla döküyor.

Necati OCAKCI
ANTALYA