susmaz sanıyordum
sustu içimin kızıl çığlığı
“bu yara götürür beni” diyordum
kurudu acımın bordo kanı


bendine bile racon kesen
külhan bir nehirdim
duruldum…
kibar nezarethanelerde kafamı duvarlara vura vura
saniyeleri saymaktan
katıksız hücre cezalarında adını sayıklamaktan
yoruldum…


çekirdek çitleyen lafazan mahalle kadınlarına
artık malzeme çıkmaz benden
ismimi kodlamaz cızırtılı polis telsizleri
hıncahınç mahkeme salonlarında çığırtkan mübaşirler
adımı seslenip
fellik fellik beni aramaz telaşlı siren sesleri


bileğimde şıngırdayan kelepçelerle kapından geçip
çarşı pazarda dile düşürmem artık seni
Tatar Ramazan gibi çıkıp meydana
“burada vurulacak bir aşk vardı onu da ben vurdum” diye bağırıp
konu komşuya karşı yüzünü yere sermem


dikiş tutmaz falçataydım
arabesk konserde kendini jiletleyen hapçılar gibi
kendimi kese kese
körlendim…


acıma tütün basa basa
kahrıma Rakı döke döke
susturdum gök gürültülü avazımı
uykusu budanmış gecelerde değiştirdim kalbimin ritmini
eskisi gibi atmıyor artık
s e n - s e n diye


bende herkesin gördüğü gözle görüyorum artık seni


yüzün...
saçların...
her şeyin...
artık kül rengi