Bırakıldığında sırtta ki el o sırta değen
Ve açıldığında mesafeler zeminden yana
Vakti gelmiştir durabilmenin dimdik ayakta.

Biraz sendeleme, belki düşüşü vardır
Kendine yetebilmek var ya o pahasız
Kişiye en büyük kazanımdır, biteviye kârdır.

Müşküllerin silsilesi gezerken kolkola,acımasız
Kimki bundan endişe duymaz, olmaz rahatsız
Yüzleşmekten korkmayan o sendeki asil duruş
Haydi at ilk adımı, bu ki geleceğe uzanış, yürüyüş.

Sırtında gezilemez birilerinin onurlu da değil
Büküleceksen eğer samimi, ancak Rabbine eğil
Sitemleri dizme, yok faydası yaşanan o gerçeğe,
Vaveylalarla da alınamaz yol çalışsın el, kol
Aksın ki terin emekten ve sonra bir bak geçmişe
Mükemmellik bir idealdi, varsın olmasın kime ne.

Hayrı için güzellikle beze ömrü ki bulsun renk
Dinle, anla, anlaş, uzlaştır, bulursun keyifle ahenk
Edeceksen o kilit vurulmaz dile mükerrer sözü
İlle de onlar olsun çıkarken ağızdan, naifçe
Dinleyene, duyana mihenk ve sana da pelesenk.

Sınırı mı şu öfkenin, kim koyabilmiş ki hududu
Sevginin ummanında bulursun ebedi esenliği, huzuru
Şu seçimler yok mu ah, biri eder seni insan üstü
Ve böylece girersin fıtratta vurgulanan asil yola
Umut bekleyenlere de çaresin ve kanatsız melek.
Diğer halde ise küsersin, kızarsın, bir isyandır hayatın
Batarsın da batarsın, geçen güne, aya, ömre yanarsın.

Varsın desinler ki bu ter, emek, işgüzarlık niyedir
Bilmezler bu hezeyanları, onlar olsa olsa gafildir
Öyle kolaycılıkla olmamalı ki bilinsin işin kıymeti
İnsanlar ne de doyumsuzdur, susturamaz şu nefsi.

İdaresi ilk ele alınacak nefsi değil mi Adem`in
Onunla yüzbar olmak vaktinde olsun kavgamız
Kıran kırana bir kavga ve hem de en çetin
Dize geldi mi içteki dünya, komuta da bizdedir
Kendi olabilmenin lezzeti var ya, bir hazinedir.

Oğuzhan KÜLTE