Ah deli sevdam
Mahşeri yerdeki yaram
Tam da orta yerinde sözümün
Kırdın ya belini
Kına kaşığı yakmaya yeminli
Soyundum senli tüm dertlerimi
Tadında tuzunda asi yaz yağmurlarının kıyısından
Deli dumrulun obasından
Güz yemiş çiçeklerin yanışından
Boynu bükük gelinciğin kokusundan
Vazgeçip yordun ya beni aşka süvari
Yangınımın resmi

Kıyısından ortasından dertlerimin
Çocuklar kadar masumane kahkahanla
Burup attın ya sahralara
Beni sorma
Kızıla yatmış dertlerim
Başı eğik papatyalara benziyor
Koştuğum bu senli sevda
Savruldum sağa sola
Bir düşten
Diğerine senli yangınım
Ellerinin kınası sandım sarıldığım aldandım

Coştukça firuzen bende asi
Bal kabından kalkan arıymışsın hiç sorma
Ne fark eder
Ha eşek ha bal arısı sokması
Sendeki daha bir başka
Memleket başka
Ki gökyüzün elmas kesicilerle devlet
Bende koçan,koçan yırtılan deli mavi
Dişlerinde kan
Gülüşlerinde kinaye halayık
Düştü mimikten ifadelerim kayıp
Anlaşılamamanın eteğinde yurt
Ve ellerimde nerede olduğu belirsiz hüzün
Yitik gençlik
Hiç bitmez sandığım sonsuz aşk
Ve deli dolu cesaret
Yoruldum

Bir zamanlar dimdik duran bu sütun
Şimdi sürgünde ve gözlerini kanayan karanfil
Öyle kırmızı
Öyle yeşil mavi ki
Soğuk gecelerde çekilmiş can heyecan
Ve sen rab
Sen nuhumun gemisi aşk
Dertli kavalda lalsın bana
Senin dişlerin pimiyle çekilen ateş
Uçurumlarınla düşeş
Bakışlarınla yandı yürek
Bir İstanbul masalı ki
Her yanım kalleş
Esmer,esmer şimdi yaprağımı söndür

Gidilmemiş dağ taş
Yuğrulmamış gardaş
Hüzzamlarda sarhoş
Ve Ferhat
Ve şirin kalmasın

Gurbet,gurbet devşirdin de beni
Sol yanıma yaktığın aşk ateşiyle
Emzir şimdi emzir cehenneminle zebanilerinle beni
Yanağıma yıktığın aşk rirvesi
Çevir
Dök beni senli meyhanelere
Senin göğsünde bir nehir ki divane
Bil ki ellerim her iki cihanda seninle
İpil,ipil keşmekeş zamanların zamansız kanayışı bunlar

Ve gözlerinin gözlerimi görmezliği
Dilimin diline sürçülisan aşk ateşi
Yor şimdi
Yor dağları tabak,tabak can haykırışlarıma
Bilirsin sen doğacaksın usumda
Sen ah içimi çektiren sen
Ellerinin o öpmez yeliyle
Mumunda üşüyen alev gibiyim
Uğruna yakılmış ağıtlar
Süzülmüşte tülbent,tülbent yanaklar kızılda
Sağır ellerine ellerim sürülmüş
Ürkek kendi ateşinde nicedir sana ölmüş bu can

Ölümlerden ölümlere kanatılan tan
Sessiz sedasız uslanmaz kafa tası
Daha çok cellatlar gezdirir şafakta
Daha çok tellallar çığırır ismimi
Dilimde unutmadım ismini
Ölüme kanat çırpan kafatası ki şimdi
Tenin kadar asaletli
Dilin kadar kazıklı voyvoda
Nasıl da asırları sardın yorgun sırtıma
Güneş kadar mütemadiyendin oysa
Ve kalmışsa içerinde bir yerlerde bakir onur
Düşünme çık yoluma
Kefen diye sarıl bana sonra uyu mışıl,mışıl koynumda
Nasılsa ak kağıtlara daha evvelden yazılmış adımız
O bitesi dertlerin başlangıç yerinde
Ve katledilmiş orada biz
Yanmış şiirimiz
Ve biz, biz değiliz
Tuz basılmış acı deriler gibiyiz
Sevmeyi ah sevmeyi öğrenmeliyiz

KAMİL SÖYLEMEZ