Uykuya dalıp, her şeyi unutmak belki bir sonbahar akşamında
Kalp kaskatı, yalnızlaştıkça
Kaygıdan kaçan, kahır yağmurunda doluya yakalanacak
Saygıdan azalan ırak umuttan, doğrudan sapacak
Dört dörtlük günlerine gerçek denen dert musallat olacak
Söz yürekten bir kere çıkar, bütün hayatına yayılacak
Sonra düşünüp bir kenarda analiz ettiğinde mazide burukluk kalacak
Son bulmaz istekler hazlar, nankör insan, anlar sadece çıkarından

Tavrına suskun
Düşkünlük darbesi yaşamına mâl olmuş
Hüzün arbedesi zamanına ket vurmuş
Güzün matemi içini rehavet zehriyle doldurur
Bilmezsin, öldürmez ama yaşatmaz yokluğun
Bu şiir kaçıncı kendime sorduğum,
Hâlâ vazgeçip aşamadın mı diye mahvolduğum?

Sessizleşip gittiler sonra
Engin denizde derin dehlizlerde kaybolan
Bir elem vardı, yükü tonla
Gücüm kalmaz, yürürüm ateşlere basa basa zorla
Koz yok, heyelan duygular
Ruh krizi, manevi sorunlar
Maddi kayıplar, harca nefesini soyutlanarak
Merak etme, yorulsam da çabam sonsuza kadar