kaybolmuş bir kentin

yitik yüzünde kanayan gözleriyim

nicedir saklanan kendimin efendisi

tek varisi

kendi dünyamı inşa ediyor yüreğimin elleri

bir metropolün varoş kaldırımlarında,

bulutsuz sağanağa evrilen gecesinde

üşüse de aklım, saklım ayaklarıma

düşüyorum yol bilmez habitatımla gara



dönüşü olmayan tek kişilik bir bilet diyorum memura

şaşkın bir ifade yüzümde belirirken “nereye efendim diyor” memur

“kendimin efendisi olan kendime” diyor güveni öz bilmediğim ben

Cebimde bilet, cepkenimde inancıma teslimiyet

Saçlarım kadar uzuyorum peronsuz ray misali sanki göklere..



Kulağımda tekrarlanan nakarat “nereye efendim” diyor memur

hiçlik boşluğunda sallanıyor o an gözlerimin nabzında atan rengi





kimsesiz, kimliksiz değil var olmaktı sanki düşleri

göğü beyaz, umutları, bulutları mavi olsundu isteği

kulakları yırtarcasına etraf düdük sesi ve her düdük sesinde

göç ediyordu kırlangıçlar, balıklar mavisi kayıp göğün bahçesine

öylece seyrine daldım benden kopup

kanadına takılan düşlerimin rengine

biraz ıssız, çokça kalabalıktı bir gitarın nakaratı

yanan odun ateşinin acısını savuruyordu sanki

kim bilebilirdi adım başı düşen yağmurların sancısını

her yol bir hikayedir derdim der ve gidemezdim

şimdi ise hikayenin sessizliği düşürdü beni bilinmezliğe

saatin tik taklarında zamanı sayıyor tik, tak ayaklarım

her şeyi bilmenin iyi gelmediği

ve

bilmek istemediğim bir yol var önümde

baktığım çerçevede insanlara yer yok

börtü böceğin kuş cıvıltılarının olduğu

huzur içinde yeşeren ağaçların

nefes alabileceğim bir tabiata sarılma isteği

insan kirliliğinden uzak bir dünyaya yol almak

bazen diyorum bilmemek, bilmekten iyidir, iyidir ya...