Çıktığın yâr yolunda diken de olur, gülde
Vuslat olmak da mübah, acı çekmekte mubah
Sevgi çetin bir ruzgar narin esmez her yelde
Bile bile katlanıp boyun bükmekte mübah

Yutkunmaktır Zühre’ce feryat figan çağlayıp
Cebur gibi bedeni ateşlerde dağlayıp
Razı gelir kadere ellerini bağlayıp
Mecnun’ca göz yaşını yola dökmekye mübah

Dağ delmek de nedir ki yürek dağdan da katı
Zalimine denk gelmek del eyler akil zatı
Biri gelir ruhuna işler ise Ferhat’ı
Ölümü göze alıp dağa çıkmakta mübah

Zamanı gelmediyse Züleyha ne eylesin
Nasıl tutuştuğunu sorun ona söylesin
Yusuf’un çektiğini kalın duvarlar desin
Sağır dilsiz zından da ağıt yakmakta mübah

Öyle bir sahne ki bu aşk denilen temaşa
Kimini ahi eder, kimini vurur taşa
Gözünün gördüğünü akıl almazsa başa
Geçeceğin sınavdan geri kalmakta mübah

Mehmet Kılıçel
Soğukdoğulu