Elde kalanlarla yürümek zorundayız her an
Ve fakat nelerin kalabileceği meçhuldur
Geçen her gün eksiltir birilerini yürekten
Vefasını bulamayız, kahrediştir şu zaman.

Öyle demiyor muydu kitab-ı kutsalımız
Bilseydi insanlar hep hüsrandadır derken
Biz halen yeriz birbirimizi boş yere, ta ötelerden
Farkettiğimizde ne de geçtir, işte ahvalımız.

Bir bakabilseydik şu meskun mezarlara keşke
Kimler vardı daha dün hatırla, karşıki pencerede
Şimdi bir yokluk ki sıkar içi, yaralar da derinden
Pişmanlık duymamak için anı yaşa her nefesinde.

Ne aynalar söylüyor yalanı ne de geçen yıllar
Her ayın, mevsimin,yılın birikmiş hatırası var
Vazgeçilmiyor ki geçmişten, bir tutkulu bağlılık
Sönerken feri şu hayatın, anılardan saçılr ışık.

Kollar vardı da sıcağıyla sarmalardı bizi
Ve gözler bakardı gönlün derininden
Esamesini bile okutmuyor hayat, sanki yoktular
Bir ayrılık manzumesiymiş hayat, sıralı dizi
Her safhasında eksiltiyor ;seni, beni, herkesi…
Oğuzhan KÜLTE