Masal olamayacak kadar siyah kelamlar
Gözleri mor(g)a çalan çocuklar
Ve yazılamayan hasretler var
Parmak uçlarımda...


Bir gece saatin üçünde
O fotoğraf karesinde
Umut’un ince kirpiklerinde
Yaşamı düşündüm
Ve yaşanmamışlarını bir hayatın
Umut’un göz bebeğinde...


Gecenin üçünde
Uçsuz bucaksız yollar düştü içime
Yokluğu düşündüm
Gidemeyecekti bir çocuk babasına
Babasının elindeki uçurtmaya
Ayaz vurdu içimin yollarına
Çok üşüdüm...


O gece bir şiir olmanın niyetinde
Ve olamamanın nihayetinde
Ölüm kaç dizeye bedeldi
Uzun uzun düşündüm...


Ecelin emellere galip geldiği bir hikayede
Altı çizili cümlelerin
Soluk renkli hüznüne büründüm
Kırıldı kelimeler
Kanadı bir çocuğun sesinde
Yazılamadı şiiri
Ve okunamadı gecenin üçünde...


Ölümün ve ayrılığın aynı baktığını
Bir çift gözde öğrendim
O fotoğraf karesinde
Umut’un gözleriydi gördüğüm
Ve çiçeksiz bir bahçe
Sonsuzdu soğuğu ayrılığın
Kokusu "yokluk"tu ölümün de...



Sözün balla kesildiği pembe coğrafyalar
Kekik kokusunda büyüyen çocuklar
Ve baba kucağı
Yok bu şiirde!


Ama biliyorum, gülecek Umut
Babasının elinden tuttuğu bir düşte
Çiçekli bahçelerin ve renkli uçurtmaların içinde


Ama yazamayacak onun şiirini hiç kimse
Gecenin üçünde...


Büşra Nazlı
Ocak’2023